6 kadencja, 51 posiedzenie, 1 dzień (07-10-2009)
8 punkt porządku dziennego:
Sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa oraz Komisji Spraw Zagranicznych o rządowym projekcie ustawy o ratyfikacji Umowy pomiędzy Rządami Królestwa Danii, Republiki Estońskiej, Republiki Finlandii, Republiki Federalnej Niemiec, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Rzeczypospolitej Polskiej, Federacji Rosyjskiej i Królestwa Szwecji dotyczącej przywilejów i immunitetów Komisji Ochrony Środowiska Morskiego Bałtyku, sporządzonej w Helsinkach dnia 2 lutego 1998 r. (druki nr 2257 i 2358).
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Andrzej Kremer:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Chciałbym uprzejmie podziękować panom posłom za wygłoszone opinie oraz zadane pytania.
Udzielając odpowiedzi panu posłowi Gosiewskiemu, chciałbym uprzejmie poinformować, że przepisy w art. 6, art. 7 ust. 1 pkt d oraz kolejnych, odnoszące się do spraw związanych z kwestiami walutowymi oraz dysponowania ewentualnymi udogodnieniami w odniesieniu do przepisów dotyczących walut lub operacji wymiany walut, które są konieczne do skutecznego wykonania przez dane osoby funkcji urzędowych, w rzeczywistości polegają na skorzystaniu w przypadku Polski z istniejącej liberalnej polityki walutowej, jaką Polska wdrożyła już w latach 90. poprzez kolejne etapy liberalizacji do praktycznie całkowitej wolności obrotu walutowego, jaki mamy w dniu dzisiejszym. W związku z tym to zagadnienie będzie odnosiło się wyłącznie do tych krajów, w których występują jeszcze ograniczenia, de facto do Federacji Rosyjskiej, w której występują pewne ograniczenia w obrocie walutowym. Nie można natomiast odnotować w przypadku Polski jakichkolwiek skutków budżetowych wynikających z tych przepisów, ponieważ te podmioty: urzędnicy lub przedstawiciele instytucji, mogą dokonać swobodnych obrotów walutowych, o ile nie będą korzystali z przewozu gotówki bez zgłoszenia w limitach przewidzianych przez Prawo celne i Prawo dewizowe.
Jeżeli chodzi o kwestię zabezpieczeń, jakie istnieją we współczesnym, obowiązującym już prawie, oraz o rolę konwencji HELCOM w zakresie inwestycji nazywanej powszechnie gazociągiem północnym, to odpowiadając panu posłowi Rzymełce, chciałbym powiedzieć, co następuje. Po pierwsze, ta konkretna umowa oczywiście nie dotyczy w sposób bezpośredni oceny oddziaływania na środowisko jakiejkolwiek inwestycji, w tym także inwestycji Nord Streamu. Ona ma wymiar formalny. Jeżeli natomiast chodzi o mechanizmy, które istnieją, do oceny inwestycji, to mamy dwa komplementarne mechanizmy w postaci Konwencji o ochronie środowiska morskiego obszaru Morza Bałtyckiego z 1974 r. oraz Konwencji o ochronie środowiska morskiego obszaru Morza Bałtyckiego z 1992 r., na podstawie której działa właśnie Komisja Ochrony Środowiska Morskiego Bałtyku. Uczestniczące w niej kraje mają możliwość sformułowania pewnych standardów dotyczących ochrony środowiska na obszarze Morza Bałtyckiego. Komisja regularnie to czyni, wymagając od państw czy od podmiotów gospodarczych, które planują inwestycje, przedłożenia odpowiednich analiz środowiskowych.
Drugim forum, już dyskusyjnym, ale też odnosi się to do procedury formalnej, jeśli chodzi o uzgadnianie stanowisk w zakresie ochrony środowiska Morza Bałtyckiego, jest tzw. konwencja z Espoo, która wdraża procedurę formalną wymagającą od krajów czy od podmiotów z tzw. krajów naruszających, czyli tych, które planują przeprowadzenie inwestycji, o ile inwestycja powodowałaby możliwe skutki transgraniczne dla środowiska, poinformowania i zasięgnięcia opinii krajów narażonych. W tym wypadku chcę pana posła poinformować, że Polska generalnie należy do grupy krajów narażonych, aczkolwiek na pewnym etapie planowania inwestycji, w przypadku przechodzenia - przez pewien czas tak planowano - trasy rurociągu także przez polską wyłączną strefę ekonomiczną, była przez parę miesięcy w grupie państw, które byłyby obciążone obowiązkiem informowania o przeprowadzeniu należytych procedur środowiskowych. Takie procedury we wszystkich krajach regionu Morza Bałtyckiego były bądź też są prowadzone, są one na różnym etapie prowadzenia. Rzeczpospolita Polska przekazała kilkakrotnie swoje uwagi - pochodzące zarówno z analiz instytucji rządowych, jak i otrzymane po zasięgnięciu opinii środowisk naukowych oraz opinii publicznej w regionach nadmorskich, które mogłyby być narażone na bezpośrednie oddziaływanie tej inwestycji - krajom partnerskim w ramach konwencji z Espoo, zarówno tym, ze strony których w największym stopniu istnieje możliwość narażenia, czyli Republice Federalnej Niemiec ze względu na geograficzne zakończenie trasy morskiej planowanego gazociągu w rejonie Greifswaldu, jak i też wszystkim pozostałym. Polska zgłosiła w toku prac i konsultacji szereg uwag dotyczących konieczności opracowania alternatywnych tras przebiegu planowanej inwestycji, z uwzględnieniem potencjalnych tras lądowych, jak też odpowiednich zabezpieczeń i badań, które byłyby wymagane do stwierdzenia, czy nie występuje zagrożenie środowiska na dnie Morza Bałtyckiego, w szczególności naruszenia istniejących zbiorów środków chemicznych bądź amunicji pochodzącej z różnych epok, zwłaszcza z okresu I wojny światowej, w rejonie planowanej trasy inwestycji. Przypomnę, że mamy tutaj do czynienia z procedurami, które rozpoczęły się w roku 2007 i do tej chwili nie zostały jeszcze w pełni zakończone.
Przebieg posiedzenia