5 kadencja, 5 posiedzenie, 1 dzień (14.12.2005)
2 punkt porządku dziennego:
Sprawozdanie Komisji Infrastruktury o rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy Prawo telekomunikacyjne (druki nr 51 i 117).
Poseł Wojciech Romaniuk:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W imieniu Klubu Parlamentarnego Samoobrona Rzeczypospolitej Polskiej mam zaszczyt przedstawić stanowisko w sprawie ustawy o zmianie ustawy Prawo telekomunikacyjne.
Omawiana w dniu dzisiejszym nowelizacja ustawy, naszym zdaniem, została przygotowana zbyt pochopnie, a zaproponowane rozwiązania nie mogą być przez nas akceptowane.
Wprowadzenie 15-letniego okresu przechowywania danych transmisyjnych doprowadzi do podwyższenia kosztów używania telefonów, a tymi kosztami zostaną w ostateczności obciążeni użytkownicy. Wszyscy dobrze wiemy, że koszty połączeń telefonicznych w Polsce są i tak bardzo wysokie, a dodatkowe podwyższenie tych kosztów, w naszym przekonaniu, jest niedopuszczalne.
Dlatego też w imieniu Klubu Parlamentarnego Samoobrona Rzeczypospolitej Polskiej zgłaszam dwie poprawki, które chciałbym uzasadnić, licząc na to, że na posiedzeniu komisji poprawki te zostaną merytorycznie, spokojnie przeanalizowane.
Pierwsza poprawka dotyczy art. 1 pkt 8. W wyrażeniu ˝dane te przechowywać przez okres 15 lat˝ proponuje się zastąpić liczbę 15 liczbą 2. W ten sposób wyrażenie otrzymuje brzmienie ˝dane te przechowywać przez okres 2 lat˝.
Poprawka druga. W art. 1 proponuje się następującą zmianę: Punkt 10 otrzymuje następujące brzmienie: ˝10. W art. 206 po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu: 2a. Prezes URTiP nadaje decyzjom, o których mowa w ust. 2, z wyłączeniem decyzji w sprawie nałożenia kar, rygor natychmiastowej wykonalności, chyba że postanowi inaczej ze względu na interes społeczny lub ważny interes strony˝.
Uzasadniamy: Zaproponowany okres 15 lat, w trakcie których operatorzy i dostawcy usług mieliby być zobowiązani do przechowywania danych transmisyjnych, odbiega od standardów przyjętych w innych krajach Unii Europejskiej. Konieczność usuwania i anonimizacji danych transmisyjnych wynika z prawa użytkowników do ochrony prywatności. Dopuszcza się ograniczenie prawa do ochrony prywatności ze względu na bezpieczeństwo państwa, obronność, bezpieczeństwo oraz porządek publiczny, niemniej musi być zachowana w takiej sytuacji zasada niezbędności, proporcjonalności i adekwatności ograniczenia ochrony prywatności do stwierdzonego zagrożenia. Przechowywanie danych transmisyjnych przez okres 15 lat nie jest środkiem adekwatnym i proporcjonalnym, gdyż można uznać, że po upływie 2 lat istnieje praktycznie możliwość skutecznego wykorzystania danych transmisyjnych w zwalczaniu przestępczości i terroryzmu. Tym samym wszelkie przechowywanie danych transmisyjnych wykraczające poza ten okres naruszałoby w sposób nieuprawniony zasadę ochrony prywatności.
Należy stwierdzić, iż wyżej wymienione rozwiązania proponowane w przepisie rządowym budzą zasadnicze wątpliwości z punktu widzenia prawa wspólnotowego, jak i Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności w związku z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej. Projektowany przepis nakazuje - bez wskazania formy, w jakiej to ma następować - przechowywanie danych transmisyjnych dotyczących abonentów i użytkowników końcowych z uwagi na realizację przez uprawnione organy zadań na rzecz obronności, bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa i porządku publicznego przez okres 15 lat. Zgodnie z dotychczasowym brzmieniem przepisu okres ten wynosi 12 miesięcy.
Omawiany przepis pozostaje w związku z dyrektywą 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącą przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze elektronicznym (dyrektywa o prywatności i łączności elektronicznej), dookreślającą i uzupełniającą Dyrektywę 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych oraz projektu dyrektywy w tym zakresie. Tam w zasadzie ustalono okres 2-letni.
Wprawdzie Dyrektywa 2002/58/WE, jak stwierdza się w pkt 11 jej preambuły, nie zmienia istniejącej równowagi między prawem do prywatności osoby fizycznej a możliwością państw członkowskich do podejmowania środków określonych w art. 15 ust.1, niezbędnych do ochrony bezpieczeństwa publicznego, obronności, bezpieczeństwa państwa (włączając gospodarczy dobrobyt państwa, gdy działania dotyczą bezpieczeństwa państwa) i wykonywania prawa karnego, jednakże odsyła w tym zakresie do Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności wraz z odpowiednim orzecznictwem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, a zarazem, co oznacza także kierowanie się tym orzecznictwem (a także treścią art. 52 ust. 1 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej), wprost nakazuje, by środki tego rodzaju były właściwe, współmierne do zamierzonego celu i niezbędne w ramach społeczeństwa demokratycznego, oraz wskazuje, że powinny podlegać stosownym zabezpieczeniom zgodnie z Europejską Konwencją o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności.
Już kończę, panie marszałku.
Niezależnie od tego, że europejska konwencja jest, zgodnie z Konstytucją RP, aktem prawa powszechnie obowiązującego na obszarze RP, o mocy ponadustawowej, a zarazem poprzez ratyfikację traktatu akcesyjnego, który ma taką samą moc, jak i sam Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, RP przyjęła na siebie obowiązek implementacji dyrektyw wspólnotowych...
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Uwzględniając powyższe, w imieniu mojego klubu zgłaszam dwie poprawki do projektu ustawy i wnoszę o jej ponowne skierowanie do Komisji Infrastruktury.
Przebieg posiedzenia