2 kadencja, 64 posiedzenie, 1 dzień (08.11.1995)
7 punkt porządku dziennego:
Pierwsze czytanie przedstawionych przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej projektów ustaw:
1) o zmianie ustawy o zmianie Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (druk nr 1271);
2) o zmianie ustawy o znakach sił zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (druk nr 1272).
Poseł Zygmunt Jakubczyk:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Inicjatywa ustawodawcza prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej wniesiona w projekcie ustawy o zmianie ustawy o zmianie Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (druk nr 1271) oraz w projekcie ustawy o zmianie ustawy o znakach sił zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej (druk nr 1272) sprowadza się do zmiany terminów używania dotychczasowych znaków sił zbrojnych RP, zezwalając na wydłużenie okresu ich używania do dnia 31 grudnia 1997 r. W istocie dotyka sprawy bardzo ważnego znaku sił zbrojnych, jakim jest sztandar wojskowy - fundamentalny symbol narodowy, stanowiący przejaw honoru i sławy, będący przesłaniem żołnierskiej woli walki i męstwa. W wychowaniu wojskowym, kształtowaniu patriotyzmu i ducha moralnego żołnierzy w ciągu wieków decydującą rolę odgrywały tradycje, odwoływanie się do korzeni, do przodków, wzorców osobowych, które dawały natchnienie i siłę woli na polu walki dowódcom i szeregowym żołnierzom. Chlubne tradycje bojowe Wojska Polskiego od dawna były pieczołowicie pielęgnowane i kultywowane.
W naszej historii bywały jednak okresy, gdy zaborcy i okupanci Polski usiłowali wymazać ze świadomości narodu nie tylko jego kulturę i język ojczysty, strukturę państwowości, lecz także jego tradycje orężne. Tradycje te często bywały traktowane instrumentalnie przez polityków i ekipy rządzące. Szczególny pod tym względem był okres po II wojnie światowej. Narzucany wbrew woli narodu system polityczny ograniczał wychowanie patriotyczne żołnierzy Wojska Polskiego głównie do tradycji zmagań polsko-niemieckich, podkreślając w nich wydarzenia związane z walką Piastów ze zbrojną ekspansją germańską, bitwą pod Grunwaldem, rolą Prus w rozbiorach Polski czy wreszcie z agresją Niemiec hitlerowskich na Polskę w 1939 r. Szczególnie jednak eksponowano znaczenie walk żołnierza polskiego na froncie wschodnim u boku Armii Czerwonej oraz tradycje walk pod hasłem ˝Za wolność waszą i naszą˝. Natomiast bardzo selektywnie eksponowano rolę żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na froncie zachodnim, walkę podziemnego państwa polskiego, całkowicie pozbawiając oddziały Wojska Polskiego tradycji legionowej, tradycji orężnej z okresu wojny polsko-rosyjskiej w latach 1919-1920.
Odzyskanie przez państwo polskie pełnej suwerenności politycznej i militarnej, zerwanie z krępującymi Polskę po II wojnie światowej więzami z ZSRR i Układem Warszawskim zapoczątkowało wielki proces odrodzenia narodowego. Postępujący proces demokratyzacji życia wewnętrznego w państwie, odpolitycznienie struktur także w resorcie obrony narodowej stwarza dogodne warunki do odzyskania przez naród polski jego pełnej tożsamości narodowej, przywrócenia mu chlubnej tradycji i historii. Od 1989 r. istnieją obiektywne warunki do tego, aby Wojsko Polskie mogło wrócić do swoich korzeni, sięgać do wzorców i postaw patriotycznych, wychowywać żołnierzy zgodnie z dewizą kanclerza Andrzeja Zamoyskiego: ˝Żeby umieli kochać i bronić Ojczyzny˝.
W ciągu dziejów w znakach, nazwach, ceremoniale i wewnętrznej strukturze Wojsko Polskie podkreślało swój historyczny rodowód, swą tradycję rozumianą jako trwanie państwa, jako ciągłość istnienia zbrojnego ramienia wbrew zaborcom i okupantom, decydentom, którzy odcinali naród od jego pełnej historii. Wróciły tradycje do kraju, do żołnierzy polskich, którzy będą je godnie kultywować, chlubnie upowszechniać, przekazywać z pokolenia na pokolenie, aby nigdy nie umarły. Dlatego też ważne jest, aby każda jednostka Wojska Polskiego miała sztandar wojskowy.
Wieloletnią tradycją jest, że fundatorami sztandarów są społeczeństwo, środowiska kombatanckie, partie polityczne i związki, podmioty gospodarcze, władze miast i gmin, w których stacjonują jednostki wojskowe. Mając jednak na uwadze trudności finansowe, z jakimi boryka się resort obrony narodowej, a także długotrwały proces pozyskiwania fundatorów sztandarów i znaczny koszt ich wykonania, Klub Parlamentarny Unii Pracy, w którego imieniu mam zaszczyt przemawiać, podzielając obawę prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, iż do końca 1995 r. niemożliwa jest wymiana dotychczas posiadanych przez jednostki wojskowe sztandarów wojskowych, głosować będzie za przyjęciem wniesionych do Wysokiej Izby projektów ustaw oraz za przejściem do ich drugiego i trzeciego czytania. (Oklaski)
Przebieg posiedzenia