2 kadencja, 112 posiedzenie, 3 dzień (31.07.1997)
36 punkt porządku dziennego:
Sprawozdanie Komisji Polityki Społecznej oraz Komisji Zdrowia o poselskim projekcie uchwały Karta Praw Osób Niepełnosprawnych (druki nr 2159 i 2454).
Poseł Katarzyna Maria Piekarska:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Bardzo się cieszę, że możemy dzisiaj dyskutować nad tym dokumentem. W swoim wystąpieniu chciałabym - bardzo krótko, co prawda, bo zostało mi już tylko półtorej minuty - odnieść się do kwestii dzieci niepełnosprawnych. Obliguje mnie do tego nie tylko funkcja przewodniczącej Parlamentarnego Zespołu do Spraw Dzieci, ale przede wszystkim przekonanie, że od tego, jakie szanse rozwoju stworzymy niepełnosprawnym dzieciom, zależeć będzie jakość ich dorosłego życia, a także zakres pomocy państwa, której będzie należało później udzielić dorosłym już osobom. Także w interesie społecznym jest, by jak najwcześniej udzielić niepełnosprawnemu dziecku właściwej pomocy medycznej i psychologicznej, a jego rodzicom często również materialnej, by mogło ono jak najpełniej, w zakresie swoich możliwości, rozwijać się duchowo i fizycznie.
Podczas konferencji ˝Dziecko niepełnosprawne: jego prawo do rozwoju - szanse i bariery˝, którą kilka miesięcy temu zorganizował Parlamentarny Zespół do Spraw Dzieci, uczestnicy, rodzice dzieci niepełnosprawnych, podkreślali konieczność większej pomocy ze strony państwa i samorządów lokalnych, ale przede wszystkim doskwierało im poczucie osamotnienia w walce o zdrowie dzieci. Uważają oni, że w naszych aktach prawnych powinny znaleźć się gwarancje traktowania ich dzieci na równi z dziećmi pełnosprawnymi.
W proponowanej Karcie Praw Osób Niepełnosprawnych najważniejszy w moim przekonaniu jest §1 pkt 2, w którym mowa jest m.in., iż niepełnosprawni mają prawo dostępu do leczenia i opieki medycznej, wczesnej - podkreślam - diagnostyki, rehabilitacji i edukacji leczniczej. Dostęp do wczesnej diagnostyki w wielu wypadkach może gwarantować prawie pełne wyleczenie bądź znaczne ograniczenie inwalidztwa. Wcześnie podjęta właściwa rehabilitacja i edukacja również.
Kolejnym ważnym dla dziecka niepełnosprawnego zapisem jest § 1 pkt 4, mówiący o prawie do nauki w szkołach wspólnie z pełnosprawnymi rówieśnikami oraz do korzystania ze szkolnictwa specjalnego lub z indywidualnej edukacji. Zapis dotyczący integracji jest szczególnie ważny, ponieważ uczy dzieci niepełnosprawne postrzegać siebie jako równorzędnych członków społeczeństwa, a także akceptować w sposób racjonalny konieczne ograniczenia płynące z ich niepełnosprawności. Uczestnictwo w życiu społeczności dziecięcej dzieci niepełnosprawnych jest również cennym i ważnym doświadczeniem dla dzieci pełnosprawnych, pozwala bowiem na wykształcenie w nich postaw tolerancji, zrozumienia dla odmienności, a także solidarności z innymi. Oczywiście pod warunkiem, że w szkołach znajdują się mądrzy nauczyciele, potrafiący ukształtować w wychowankach takie właściwe postawy. Jest to warunek konieczny, by nasze społeczeństwo było społeczeństwem otwartym, mądrym i tolerancyjnym. Jestem przekonana, że realizacja zasad zawartych w Karcie Praw Osób Niepełnosprawnych bardzo może się do tego przyczynić. Dziękuję za uwagę. (Oklaski)
Przebieg posiedzenia