VI kadencja

Interpelacja nr 6036

do ministra edukacji narodowej

w sprawie uregulowań prawnych w zakresie dyskalkulii w kontekście obowiązkowej matury z matematyki od 2010 r.

   W związku z pojawiającą się dyskusją na temat dyskalkulii w kontekście obowiązkowej matury z matematyki od 2010 r. nasuwa się pytanie, czy należałoby podjąć działania na rzecz uregulowania stanu prawnego osób dotkniętych tym problemem. Szacuje się, że obecnie od 3% do 6% populacji cierpi z powodu dyskalkulii rozwojowej, a to oznacza, że w jednym większym gimnazjum czy liceum może być ponad dwudziestu uczniów z dyskalkulią. Z dyskalkulii nie można wyrosnąć, można natomiast ograniczyć jej objawy (głównie poprzez indywidualną pracę ze specjalnie przygotowanym do tego nauczycielem lub psychologiem). W życiu dorosłych dyskalkulia nieleczona może stanowić dużą uciążliwość. Osoby takie mają kłopoty z orientacją przestrzenną, orientacją czasową, planowaniem, operacjami finansowymi, rozliczeniami podatkowymi, odczytywaniem numerów. Zgodnie z sugestiami Instytutu Edukacji Matematycznej ˝Ars Mathematica˝ diagnoza dyskalkulii (podobnie jak dysleksji) nie może być traktowana jako sposób uzyskiwania przywileju dodatkowego czasu na egzaminie, nie może też być usprawiedliwieniem dla nieuczenia się matematyki. Czy czas egzaminu nie powinien być zatem taki sam dla wszystkich zdających i na tyle obszerny by umożliwiał poprawne rozwiązanie zadań również uczniom z dysfunkcjami?

   Zdaniem instytutu na egzaminach państwowych zadania matematyczne powinny być przygotowane w takiej liczbie i o takim stopniu trudności, aby ˝przeciętny˝ uczeń potrzebował na ich rozwiązanie ok. 75% czasu przeznaczonego na egzamin. Pozostałe ok. 25% byłoby czasem dodatkowym (dla wszystkich uczniów), uwzględniającym stres egzaminacyjny oraz różnego rodzaju dysfunkcje (np. dysleksja).

   Czy ministerstwo bierze pod uwagę opcję zmiany czasu trwania egzaminów?

   Z wyrazami szacunku

   Poseł Ewa Wolak

   oraz grupa posłów

   Wrocław, dnia 22 października 2008 r.