VI kadencja

Odpowiedź sekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości - z upoważnienia ministra -

na zapytanie nr 8606

w sprawie udzielenia zgody na czasowe opuszczenie szpitala przez pacjentów oddziałów psychiatrii sądowej o wzmocnionym zabezpieczeniu

   Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia 31 stycznia 2011 r., nr SPS-024-8606/11, przy którym zostało dołączone zapytanie pana Henryka Siedlaczka, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, dotyczące problematyki związanej z udzielaniem zgody na czasowe opuszczenie szpitala przez pacjentów oddziałów psychiatrii sądowej o wzmocnionym zabezpieczeniu, uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko:

   Wykonanie środków zabezpieczających zostało uregulowane w:

   - rozdziale XIII Kodeksu karnego wykonawczego, ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. Nr 90, poz. 557, z późn. zm.),

   - rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 10 sierpnia 2004 r. w sprawie wykazu zakładów psychiatrycznych i zakładów leczenia odwykowego przeznaczonych do wykonywania środków zabezpieczających oraz składu, trybu powoływania i zadań komisji psychiatrycznej do spraw środków zabezpieczających (Dz.U.2004 Nr 179, poz. 1854),

   - rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 15 listopada 2010 r. w sprawie wykazu zakładów ambulatoryjnych przeznaczonych do wykonywania środków zabezpieczających orzeczonych wobec skazanych za przestępstwa skierowane przeciwko wolności seksualnej (Dz. U. Nr 230, poz. 1519),

   - rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 18 lipca 2008 r. w sprawie sposobu i trybu finansowania z budżetu państwa świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 137, poz. 858, z późn. zm.).

   W tym miejscu należy podkreślić, że w żadnym z wymienionych powyżej aktów prawnych nie ma uregulowań dotyczących udzielania sprawcom, w toku wykonywania środka zabezpieczającego zastosowanego na podstawie m.in. art. 94 § 1 K.k., przebywającym w zamkniętych zakładach psychiatrycznych, dysponujących warunkami wzmocnionego zabezpieczenia, zezwoleń na ich czasowe opuszczanie.

   W tym miejscu konieczne jest przypomnienie, że umieszczenie sprawcy w odpowiednim zakładzie psychiatrycznym na mocy art. 94 § 1 K.k. stanowi obligatoryjny, lecznicy środek zabezpieczający o charakterze izolacyjnym. Celem jego stosowania jest leczenie sprawcy oraz zapobieganie popełnieniu przez niego kolejnego przestępstwa. Środek ten jest wykonywany przez poddanie internowanego odpowiedniemu leczeniu, terapii, rehabilitacji oraz resocjalizacji w celu poprawy jego stanu zdrowia i zachowania w stopniu umożliwiającym powrót do życia w społeczeństwie (art. 202 K.k.w.).

   Nie orzeka się go - w przeciwieństwie do karty pozbawienia wolności - na czas oznaczony i stąd nie może trwać dłużej, niż jest to konieczne z punktu widzenia stanu zdrowia osoby, wobec której jest stosowany. Uchylenie środka zabezpieczającego i zwolnienie z zamkniętego zakładu psychiatrycznego jest możliwe jedynie - w trybie art. 203 § 1 K.k.w. - na podstawie opinii o aktualnym stanie zdrowia sprawcy. Zatem sprawca wykonujący środek zabezpieczający może zostać zwolniony z zamkniętego zakładu psychiatrycznego jedynie w sytuacji, w której nastąpi taka zmiana stanu jego zdrowia, która skutkowałaby koniecznością uchylenia stosowanego wobec niego środka. Nie ulega wątpliwości, że takie właśnie uregulowanie jest efektem zamierzonego działania ustawodawcy i wynika z istoty środka zabezpieczającego.

   Reasumując, nie jest możliwe stosowanie wobec osób wykonujących środek zabezpieczający z art. 94 § 1 K.k. instytucji analogicznej do zezwolenia na opuszczenie jednostki penitencjarnej na czas nieprzekraczający 5 dni (art. 141a K.k.w.), stosowanego wobec osób pozbawionych wolności, przebywających w jednostkach penitencjarnych.

   Z poważaniem

   Sekretarz stanu

   Stanisław Chmielewski

   Warszawa, dnia 22 lutego 2011 r.