VI kadencja

Odpowiedź ministra sportu i turystyki

na interpelację nr 11056

w sprawie zwiększenia ochrony klientów biur podróży i kontroli nad podmiotami oferującymi usługi turystyczne

   Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację posła na Sejm RP Wojciecha Wilka, przekazaną pismem z dnia 2 września 2009 r. (sygn. SPS-023-11056/09), w sprawie zwiększenia ochrony klientów biur podróży i kontroli nad podmiotami oferującymi usługi turystyczne, uprzejmie informuję, co następuje.

   1. Czy obecne przepisy w dostateczny sposób chronią klientów biur podróży?

   Podstawowym dokumentem regulującym kompleksowo kwestie ochrony konsumentów usług turystycznych w Polsce jest ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 223, poz. 2268, z późn. zm.), zapewniająca implementację prawa Unii Europejskiej - dyrektywy Rady Wspólnot Europejskich z dnia 13 czerwca 1990 r. 90/314/EEC w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek (Dz. Urz. WE L 158 z 23.06.1990).

   Celem nadrzędnym ww. ustawy jest ochrona interesów konsumenta poprzez wyeliminowanie lub ograniczenie najpoważniejszych zagrożeń interesów konsumenta, związanych z zawieraniem umów o imprezy turystyczne. Do zagrożeń tych zaliczyć można w szczególności niebezpieczeństwa związane z praktyką pobierania przedpłat za usługi, pakietowy charakter świadczeń, bez wyodrębniania poszczególnych usług i ich kosztów, co może prowadzić do błędnej oceny atrakcyjności świadczenia, a także rozłożony w czasie i podzielony na wiele podmiotów współpracujących proces realizacji usługi, powodujący zmienność warunków ich świadczenia i możliwość uchylania się od odpowiedzialności za poszczególne elementy świadczenia. Zagrożeniem bezpieczeństwa klientów powierzających organizatorom turystyki zapewnienie niezbędnych świadczeń może być także fakt świadczenia usług z dala od miejsca zamieszkania, poza granicami kraju, gdzie bariera językowa, obyczajowa, a często także ekonomiczna utrudnia im należyte dbanie o swoje interesy. Stąd też określone w ustawie formy ingerencji w procesy zachodzące na rynku turystycznym, m.in. określające warunki działalności biur podróży, regulujące relacje klient - przedsiębiorca turystyczny, wymuszają spełnianie przez przedsiębiorców turystycznych obowiązków względem klientów, a w konsekwencji powodują także lepszą ochronę klienta.

   Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o usługach turystycznych działalność gospodarcza w zakresie organizowania imprez turystycznych oraz pośredniczenia na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych jest działalnością regulowaną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, z późn. zm.). Oznacza to, że oprócz generalnych wymagań dotyczących podejmowania działalności gospodarczej (wpisu do ewidencji działalności gospodarczej lub rejestru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym oraz przekazania informacji do ZUS, urzędu skarbowego oraz wojewódzkiego urzędu statystycznego) wymagane jest również uzyskanie wpisu w rejestrze organizatorów turystyki i pośredników turystycznych.

   Wpis do rejestru organizatorów turystyki i pośredników turystycznych może uzyskać tylko taki przedsiębiorca, który spełnia warunki określone w ustawie o usługach turystycznych. Przedsiębiorca, chcący być organizatorem turystyki, musi zawrzeć i posiadać przez cały okres prowadzenia działalności umowę gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej albo umowę ubezpieczenia na rzecz klientów w zakresie pokrycia kosztów powrotu klienta do kraju, w wypadku gdy organizator turystyki lub pośrednik turystyczny wbrew obowiązkowi nie zapewnia tego powrotu, a także na pokrycie zwrotu wpłat wniesionych przez klientów w razie niewykonania zobowiązań umownych. Minimalną wysokość gwarancji i ubezpieczenia, o których mowa powyżej, określają: rozporządzenie ministra finansów z dnia 14 lutego 2005 r. w sprawie minimalnej wysokości sumy gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej wymaganej w związku z działalnością wykonywaną przez organizatorów turystyki i pośredników turystycznych (Dz. U. Nr 32, poz. 279) oraz rozporządzenie ministra finansów z dnia 17 lutego 2005 r. w sprawie ubezpieczenia na rzecz klientów w związku z działalnością wykonywaną przez organizatorów turystyki i pośredników turystycznych (Dz. U. Nr 32, poz. 281). Zgodnie z przepisami w przypadku zabezpieczenia w formie umowy ubezpieczenia na rzecz klientów przy upadłości biura podróży klient ma zabezpieczony w pełni koszt powrotu do kraju z imprezy oraz zwrot całości wniesionych wpłat, natomiast w przypadku zabezpieczenia w formie gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej, które opiewają na konkretną kwotę, zabezpieczenie to może okazać się niewystarczające i klient może nie otrzymać całości wniesionych wpłat, gdy suma zgłoszonych roszczeń będzie wyższa niż kwota gwarancji. Przedstawienie zabezpieczenia finansowego wpłat klientów i kosztów sprowadzenia ich do kraju jest podstawowym wymogiem do prowadzenia działalności regulowanej polegającej na organizowaniu imprez turystycznych oraz na pośredniczeniu na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych.

   Dla ochrony konsumenta usług turystycznych podstawowe znaczenie ma działanie organów, które przez tę ustawę zostały wyposażone w odpowiednie środki oddziaływania na rynek usług turystycznych, tj. ministra właściwego do spraw turystyki oraz wykonujących zadania zlecone z zakresu administracji rządowej marszałków województw. Marszałkowie od 1 stycznia 2006 r. realizują w pierwszej instancji zadania związane z prowadzeniem rejestru działalności regulowanej, stanowiące skuteczny instrument ochrony interesów finansowych i bezpieczeństwa turystów. Przedłożenie marszałkom województw umów stanowiących zabezpieczenie klientów w zakresie pokrycia kosztów powrotu klienta do kraju, w wypadku gdy organizator turystyki lub pośrednik turystyczny wbrew obowiązkowi nie zapewnia tego powrotu, a także na pokrycie zwrotu wpłat wniesionych przez klientów w razie niewykonania zobowiązań umownych, jest niezbędnym warunkiem uzyskania wpisu do rejestru. Natomiast minister właściwy do spraw turystyki pozostaje organem drugiej instancji w postępowaniach administracyjnych w ww. zakresie, a także prowadzi Centralną Ewidencję Organizatorów Turystyki i Pośredników Turystycznych, na podstawie kopii zaświadczenia o wpisie do prowadzonego przez marszałka województwa rejestru organizatorów turystyki i pośredników turystycznych oraz dokumentów potwierdzających posiadanie zabezpieczenia finansowego. W ramach ewidencji prowadzi się wykaz przedsiębiorców, których wykreślono z rejestru na podstawie ostatecznej decyzji marszałka województwa o zakazie wykonywania działalności gospodarczej w zakresie organizowania imprez turystycznych oraz pośredniczenia na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych, a także wykaz przedsiębiorców, którzy wykonywali działalność bez wymaganego wpisu do rejestru.

   Konsument dokonujący wyboru oferty czy chcący podpisać umowę z organizatorem turystyki może sprawdzić, czy dany podmiot oferujący imprezę turystyczną posiada odpowiedni wpis do rejestru organizatorów turystyki i pośredników turystycznych, a więc czy znajduje się w rejestrze marszałka województwa oraz w ewidencji. Ewidencja ta zapewnia wszystkim zainteresowanym możliwość łatwego uzyskania informacji o legalności działania przedsiębiorców turystycznych prowadzących działalność w zakresie organizacji imprez turystycznych i pośrednictwa turystycznego, zakresie terytorialnym wykonywania działalności objętej wpisem oraz o formie i wysokości posiadanych przez nich zabezpieczeń finansowych.

   Przepisy ustawy o usługach turystycznych mają pierwszeństwo przed innymi przepisami, w tym Kodeksu cywilnego, w odniesieniu do umów o świadczenie usług turystycznych. Dopiero w zakresie nieuregulowanym ustawą do umów z klientami zawieranych przez organizatorów turystyki i pośredników turystycznych stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego oraz inne przepisy dotyczące ochrony konsumenta. Zasada ta pozwala uwzględnić specyfikę usług turystycznych. Umieszczenie w umowie postanowień mniej korzystnych dla klienta niż postanowienia zawarte w ustawie o usługach turystycznych powoduje ich nieważność z mocy prawa i wprowadzenie na to miejsce przepisów ustawy.

   Biorąc powyższe pod uwagę, można stwierdzić, że sprecyzowane w ustawie prawa konsumenta i jednoczesne obowiązki przedsiębiorców świadczących usługi turystyczne są w większości przypadków skutecznym instrumentem ochronnym dla konsumentów usług turystycznych.

   Rozwijający się rynek usług turystycznych oraz zmieniające się otoczenie prawne, w tym konieczność dalszego dostosowywania przepisów do prawa UE, spowodowały potrzebę zmiany ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych.

   Niemniej jednak, mając na względzie dobro konsumentów usług turystycznych oraz poszukiwanie coraz lepszych rozwiązań prawnych, minister sportu i turystyki dokonuje ciągłej oceny funkcjonowania sektora usług turystycznych oraz podejmuje dalsze działania mające na celu wzmocnienie ochrony konsumentów usług turystycznych.

   Do takich działań zaliczyć można przygotowany przez ministra sportu i turystyki projekt ustawy o zmianie ustawy o usługach turystycznych oraz o zmianie ustawy - Kodeks wykroczeń, mający na celu dalsze dostosowanie przepisów do prawa Unii Europejskiej oraz do zmieniającego się otoczenia prawnego i rozwijającego się rynku usług turystycznych.

   Projekt ww. ustawy w zakresie podniesienia poziomu ochrony prawnej interesów konsumentów usług turystycznych przewiduje m.in.:

   1) wprowadzenie zapisu, iż warunkiem prowadzenia działalności organizatora turystyki i pośrednika jest zapewnienie pokrycia w pełnej wysokości kosztów powrotu klienta do kraju, w przypadku gdy organizator turystyki lub pośrednik turystyczny wbrew obowiązkowi nie zapewnia tego powrotu, a także pokrycie w pełnej wysokości zwrotu wpłat wniesionych przez klientów w razie niewykonania zobowiązań umownych,

   2) rozszerzenie możliwych form zabezpieczeń finansowych organizatorów turystyki i pośredników turystycznych o przyjmowanie wpłat klientów wyłącznie po wykonaniu umowy lub na rachunek powierniczy, jeżeli organizator turystyki lub pośrednik turystyczny wykonuje usługi turystyczne wyłącznie na terenie kraju i złoży marszałkowi województwa oświadczenie o przyjmowaniu wpłat po wykonaniu umowy lub na rachunek powierniczy,

   3) rozszerzenie przepisów art. 8 dotyczących prowadzenia Centralnej Ewidencji Organizatorów Turystyki i Pośredników Turystycznych o zapis mówiący o tym, że w ramach ewidencji prowadzić się będzie także wykaz przedsiębiorców, w stosunku do których wszczęto postępowanie w sprawie wykreślenia z rejestru (na podstawie pisemnego zawiadomienia o wszczęciu postępowania w sprawie wykreślenia z rejestru), w celu jak najszybszego informowania potencjalnych klientów o sytuacji na rynku turystycznym,

   4) wprowadzenie przepisów art. 9 ust. 1a i 1b jednoznacznie uprawniających ministra właściwego do spraw turystyki oraz marszałka województwa do kontroli działalności w zakresie organizowania imprez turystycznych i pośrednictwa turystycznego, prowadzonej przez przedsiębiorców i inne osoby niezgłoszone do rejestru, w zakresie niezbędnym do ustalenia, czy prowadzona działalność nie jest działalnością regulowaną, w celu ograniczenia szarej strefy i związanej z nią nieuczciwej konkurencji,

   5) doprecyzowanie przepisów dotyczących składania reklamacji przez klientów wykupujących imprezy turystyczne poprzez wprowadzenie przepisu stanowiącego, iż niezależnie od zawiadomienia o wadliwym wykonaniu umowy klient może złożyć organizatorowi turystyki reklamację zawierającą wskazanie uchybienia w sposobie wykonania umowy oraz określenie swojego żądania, w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia zakończenia imprezy.

   2. Ocena systemu pomocy polskim turystom w czasie wyjazdów zagranicznych w chwili, gdy dochodzi do bankructwa biura podróży, które im taki wyjazd zorganizowało.

   Polskie placówki dyplomatyczne za granicą czuwają nad bezpieczeństwem praw i interesów Polaków znajdujących się za granicą. W nagłych wypadkach można się zwrócić o pomoc do ambasady lub konsulatu. Istnieją jasno określone procedury udzielania pomocy dyplomatycznej i konsularnej w przypadku utraty paszportu lub innych dokumentów podróży, w razie utraty pieniędzy, w przypadku konfliktu z pracodawcą, w przypadku zatrzymania, aresztowania lub pozbawienia wolności, w przypadku śmierci obywatela polskiego za granicą. Jeżeli w kraju, w którym przebywa polski obywatel, nie ma polskiej placówki dyplomatycznej (ambasady, konsulatu generalnego lub konsula honorowego), jako obywatel UE ma on prawo zwrócić się o opiekę dyplomatyczną i konsularną do któregokolwiek z przedstawicielstw państw członkowskich UE.

   W przypadku turystów, których bankructwo biura podróży dotknęło podczas pobytu za granicą, pomoc pracownika konsulatu polega na czuwaniu nad respektowaniem jego praw, co w praktyce oznacza interweniowanie w przypadku zabierania paszportów czy wyrzucania turystów z hoteli, uczestniczenie w negocjacjach z usługodawcami w sytuacjach awaryjnych czy udzielanie pożyczek zgodnie z istniejącymi w tym zakresie regulacjami.

   Natomiast zgodnie z art. 5 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych marszałek województwa jest organem właściwym do wydawania dyspozycji wypłaty zaliczki na pokrycie kosztów powrotu klienta do kraju oraz występowania na rzecz klientów w sprawach wypłaty środków z tytułu umowy gwarancji bankowej, umowy gwarancji ubezpieczeniowej lub umowy ubezpieczenia, w wypadku gdy organizator turystyki lub pośrednik turystyczny wbrew obowiązkowi nie zapewnia powrotu klienta do kraju oraz w razie niewykonania zobowiązań umownych przez organizatora turystyki lub pośrednika turystycznego. W praktyce marszałkowie województw w porozumieniu z ubezpieczycielami zapewniają powrót do kraju klientów biur podróży, które zbankrutowały.

   W przywołanym przez pana posła przypadku Biura Podróży Kopernik mieliśmy do czynienia z bardzo sprawnym i profesjonalnym działaniem polskich służb dyplomatycznych i Ministerstwa Spraw Zagranicznych, które we współpracy z Urzędem Marszałkowskim Województwa Mazowieckiego udzieliły pomocy klientom ww. biura przebywającym w Tunezji i Egipcie. Marszałek województwa mazowieckiego powołał sztab kryzysowy, który zajął się organizacją powrotów klientów ww. biura do kraju. Łącznie 7 lotami w ciągu 6 dni zorganizowano powrót do kraju dla 1010 osób (719 z Egiptu i 291 z Tunezji). W każdym przypadku turyści mieli zapewniony transfer z hotelu na lotnisko i opiekę rezydenta. 230 osobom, które zostały wykwaterowane z hoteli dzień przed zorganizowanym wylotem, zapewniono transfer do innego hotelu na jeden nocleg oraz wyżywienie. Urząd Marszałkowski Województwa Mazowieckiego przez cały okres trwania akcji pozostawał w kontakcie z zespołem kryzysowym powołanym w MSZ. Konsulowie RP w Tunisie i Kairze udali się do miejsc, gdzie przebywali klienci BP Kopernik. MSZ wystosował noty dyplomatyczne do przedstawicielstw Tunezji i Egiptu w Warszawie oraz za pośrednictwem ambasad do miejscowych władz z prośbą o pomoc polskim turystom. Konsulowie prowadzili rozmowy z właścicielami hoteli, by umożliwić pobyt turystów w miejscu zakwaterowania do czasu wylotu, ponieważ zarówno w Tunezji, jak i w Egipcie właściciele hoteli próbowali wykwaterować klientów lub żądali od nich zapłaty w gotówce za pobyt. Konsulowie prowadzili rozmowy z gestorami obiektów hotelarskich w obecności przedstawicieli policji turystycznej i sił specjalnych (Egipt) oraz z regionalnymi komisarzami ds. turystyki w Tunezji.

   3. Czy na bazie obowiązujących obecnie przepisów możliwy jest skuteczny nadzór nad kondycją finansową touroperatorów?

   Ministerstwo Sportu i Turystyki nie ma kompetencji w zakresie kontroli kondycji finansowej biur podróży. Kluczową rolę w procesie weryfikacji przedsiębiorców pod kątem spełniania warunków finansowych niezbędnych do prowadzenia działalności organizatorów turystyki i pośredników turystycznych odgrywają towarzystwa ubezpieczeniowe i banki udzielające organizatorom turystyki i pośrednikom turystycznym zabezpieczeń finansowych. Mają one prawo żądać od przedsiębiorców dokumentów potwierdzających ich sytuację finansową, w szczególności ich rocznych przychodów, które są wskaźnikiem określającym minimalną wysokość sum gwarancyjnych gwarancji bankowej i ubezpieczeniowej, określonym w rozporządzeniu ministra finansów z dnia 14 lutego 2005 r. w sprawie minimalnej wysokości sumy gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej wymaganej w związku z działalnością wykonywaną przez organizatorów turystyki i pośredników turystycznych (Dz. U. z 2005. Nr 32, poz. 279) na poziomie 6% rocznych przychodów z tytułu wykonywanej działalności. Ubezpieczyciele i gwaranci jako strona ponosząca ryzyko swojej działalności związanej z udzielaniem zabezpieczeń finansowych są bezpośrednio zainteresowani rzetelną weryfikacją kondycji finansowej przedsiębiorców, którzy ubiegają się o takie zabezpieczenie.

   4. Ocena propozycji zmian w ustawie o usługach turystycznych złożonej do Ministerstwa Sportu i Turystyki przez Polska Izbę Turystyki.

   Polska Izba Turystyki (PIT) jako organizacja samorządu gospodarczego branży turystycznej w Polsce współpracuje z Ministerstwem Sportu i Turystyki od samego początku prac nad nowelizacją ustawy o usługach turystycznych. PIT brała udział w pracach nad ˝Założeniami nowelizacji ustawy o usługach turystycznych˝ w I półroczu 2008 r. oraz w konsultacjach społecznych projektu ustawy o zmianie ustawy o usługach turystycznych, zgłaszając uwagi do tego projektu. Jednym z rezultatów dyskusji podczas spotkań konsultacyjnych dotyczących propozycji zmian systemu zabezpieczeń finansowych organizatorów turystyki i pośredników turystycznych było przedłożenie przez PIT w dniu 22 lipca 2009 r. w Ministerstwie Sportu i Turystyki opracowania pt. ˝Założenia systemu zabezpieczeń turystycznych˝. W opinii Polskiej Izby Turystyki obowiązujący obecnie system zabezpieczeń finansowych na rzecz klientów biur podróży powinien zostać uzupełniony o nowe zabezpieczenia w postaci Funduszu Zabezpieczeń Turystycznych, które uzupełniałyby dotychczasowe zabezpieczenia w formie gwarancji bankowych i ubezpieczeniowych.

   Pomysł utworzenia funduszu gwarancyjnego w turystyce co do idei jest dobry. Warto podkreślić, iż w trakcie wspomnianych wyżej prac nad przygotowaniem nowelizacji ustawy o usługach turystycznych rozważano potrzebę włączenia do systemu zabezpieczeń turystycznych dodatkowego funduszu gwarancyjnego, uzupełniającego zabezpieczenia w postaci gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej, w przypadku gdy środki z tych zabezpieczeń okażą się niewystarczające dla pokrycia zwrotu wpłat za niezrealizowane imprezy turystyczne lub zapewnienia powrotu do kraju uczestnikom imprez zagranicznych. Założenia opracowane przez PIT są więc konsekwencją prowadzonych prac nad nowelizacją ustawy. Wydaje się jednak, że regulacja dotycząca powołania nowej instytucji finansowej będzie musiała nastąpić poprzez przygotowanie odrębnej ustawy, która określi zasady organizacji i funkcjonowania takiego funduszu, co wymaga pogłębionych prac merytorycznych i legislacyjnych.

   W związku z powyższym przedłożone przez Polską Izbę Turystyki ˝Założenia systemu zabezpieczeń turystycznych˝ są szczegółowo analizowane w MSiT, a także zostały skierowane do szerokich konsultacji społecznych. Ocena propozycji Polskiej Izby Turystyki nastąpić zatem może dopiero po szczegółowej analizie uwag, wniosków i sugestii zgłoszonych przez podmioty uczestniczące w tych konsultacjach.

   5. Czy ministerstwo przygotowuje swoje propozycje w tym zakresie?

   Stale rozwijający się rynek usług turystycznych oraz zmieniające się otoczenie prawne sprawiły, że konieczne stało się wprowadzenie zmian w zakresie systemu zabezpieczeń finansowych, w związku z wymogiem dostosowania prawa polskiego do przepisów art. 7 dyrektywy Rady Wspólnot Europejskich z dnia 13 czerwca 1990 r. 90/314/EEC w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek (Dz. Urz. WE L 158 z 23.06.1990), obejmujących zapewnienie pokrycia w pełnej wysokości kosztów powrotu klienta z podróży, w przypadku gdy organizator turystyki lub pośrednik turystyczny wbrew obowiązkowi nie zapewnia tego powrotu, a także pokrycie w pełnej wysokości zwrotu wpłat wniesionych przez klientów w razie niewykonania zobowiązań umownych.

   W tym celu proponowane jest podwyższenie poziomu ochrony klientów korzystających z usług organizatorów turystyki i pośredników turystycznych poprzez podniesienie przez ministra finansów minimalnej wysokości sumy gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej wymaganej w związku z działalnością wykonywaną przez organizatorów turystyki i pośredników turystycznych w ramach nowelizacji rozporządzenia ministra finansów z dnia 14 lutego 2005 r. Aktualnie analizowany jest poziom rocznych przychodów z tytułu wykonywanej działalności, do którego zaproponowane zostanie podniesienie wysokości minimalnej sumy gwarancji.

   Jak już wspomniano wyżej, rozważane jest również wprowadzenie dodatkowej formy zabezpieczenia finansowego w postaci funduszu gwarancyjnego, uzupełniającego system zabezpieczenia w postaci gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej, w przypadku gdy środki z tych zabezpieczeń okażą się niewystarczające dla pokrycia zwrotu wpłat za niezrealizowane imprezy turystyczne lub na zapewnienie powrotu z zagranicy uczestnikom imprez zagranicznych.

   W związku z tym, że konieczne są pogłębione konsultacje, prace merytoryczne i legislacyjne w tym zakresie, w chwili obecnej nie została jeszcze podjęta decyzja, czy zmiana systemu zabezpieczeń finansowych wymaganych od organizatorów turystyki i pośredników turystycznych odbędzie się przez utworzenie funduszu gwarancyjnego, czy przez podniesienie sum minimalnych gwarancji bankowych i ubezpieczeniowych, czy też poprzez obydwie te formy łącznie.

   Podstawę projektu propozycji rozwiązań w zakresie systemu zabezpieczeń finansowych stanowić będą wnioski z przeprowadzanej obecnie analizy i konsultacji społecznych oraz współpraca z Ministerstwem Finansów i instytucjami rynku ubezpieczeniowego.

   Z poważaniem

   Minister Mirosław Michał Drzewiecki

   Warszawa, dnia 25 września 2009 r.