VI kadencja

Interpelacja nr 9951

do ministra finansów

w sprawie niejednolitego stosowania przez organy podatkowe art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim nakładane są na komorników sądowych obowiązki płatnika w związku z dokonywaną egzekucją z nieruchomości będącej własnością dłużnika

   Szanowny Panie Ministrze! Z uwagi na liczne problemy wynikające z wielu rozbieżnych decyzji organów skarbowych powodujących niejednolitość wydawanych przez organy interpretacji podatkowych w kwestii związanej z opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług egzekucyjnej sprzedaży nieruchomości postanowiłem podjąć ten problem.

   Szanowny Panie Ministrze! Stan prawny poruszonego problemu przedstawia się w ten sposób, iż przepis art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług, nakłada na komornika obowiązek płatnika. To zaś zdaniem organów podatkowych oznacza, iż komornik został ustanowiony przez ten przepis płatnikiem podatku z tytułu egzekucyjnej sprzedaży nieruchomości.

   W swoich decyzjach organy nie ustosunkowują się jednak do faktu, że przepis nie jest jasny. Ponadto nie ustosunkowują się do argumentu, iż przepis został sformułowany w taki sposób, że nie można odtworzyć treści obowiązku ciążącego na płatniku, a tym samym że obowiązek ten nie został skutecznie nałożony na niego.

   Wskazać należy, że istnieje szereg argumentów świadczących o tym, iż obowiązek podatkowy nie został skutecznie nałożony na komornika.

   Przede wszystkim należy wskazać, że przepis art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług, charakteryzując pozycję prawną komornika sądowego jako płatnika podatku od towarów i usług, mówi o komorniku dokonującym czynności egzekucyjnych. Z kolei w dalszej części przepisu art. 18, w której charakteryzowane są czynności, w odniesieniu do których komornik jest płatnikiem, posłużono się zwrotem ˝od dostawy dokonywanej w trybie egzekucji˝. Zestawienie tych dwóch części przepisu pozwala na sformułowanie wniosku, iż komornik jest płatnikiem podatku od towarów i usług, w przypadku gdy w ramach postępowania egzekucyjnego dokonuje czynności egzekucyjnych powodujących sprzedaż rzeczy. Oznacza to, że komornik sądowy będzie wyłączony z kręgu płatników podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży egzekucyjnej nieruchomości lub prawa użytkowania wieczystego. W tym wypadku komornik nie dokonuje czynności egzekucyjnych, które mogłyby zostać uznane za sprzedaż rzeczy. Jego aktywność sprowadza się do czynności czysto technicznych, związanych z organizacją toku egzekucji. Nie można mu natomiast przypisać sprzedaży towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów. Własność nieruchomości lub prawo użytkowania przechodzi na nabywcę wskutek czynności egzekucyjnych dokonanych przez sąd.

   Wnioski takie płyną z analizy przepisów księgi drugiej Kodeksu postępowania cywilnego. Dział VI tego aktu prawnego odnosi się do egzekucji z nieruchomości. W myśl art. 921 §1 K.p.c. egzekucja z nieruchomości należy do komornika sądu, w którego okręgu nieruchomość jest położona. Z przepisu tego organ skarbowy wyprowadza wniosek, że to wyłącznie komornik jest organem egzekucyjnym w sprawach egzekucji z nieruchomości. Zakłada więc, że przepis ten wyznacza, wskazuje organy egzekucyjne w sprawach egzekucji z nieruchomości. Tymczasem przepis ten reguluje wyłącznie właściwość miejscową komornika w wypadku, gdy prowadzona jest egzekucja z nieruchomości. Natomiast przepisem wyznaczającym organy egzekucyjne są przepisy art. 758 i nast. K.p.c. W szczególności przepis art. 759 § 1 stanowi, że czynności egzekucyjne są wykonywane przez komorników, z wyjątkiem czynności wykonywanych przez sąd. Wynika z niego, że do kompetencji komornika nie należą te czynności, które ustawa zastrzega dla sądu rejonowego.

   Zestawienie tego ostatniego przepisu z dalszymi przepisami Kodeksu postępowania cywilnego prowadzi do wniosku, że nie można komornikowi przypisać dokonywania sprzedaży nieruchomości w postępowaniu egzekucyjnym, na co zwraca uwagę NSA w wyroku z dnia 18 grudnia 2003 r. (I SA/Łd 8/02). W orzeczeniu tym wskazano, że w wypadku sprzedaży nieruchomości komornik nie dokonuje sprzedaży nieruchomości w drodze egzekucji, ale jedynie dokonuje czynności wskazanych w ustawie. Przede wszystkim wszczyna egzekucję na żądanie wierzyciela, dokonuje opisu i oszacowania nieruchomości. Pod nadzorem sądu prowadzi licytację - przyjmuje rękojmię od przystępującego do przetargu (art. 962 K.p.c.), podaje do publicznej wiadomości informacje o przedmiocie przetargu (art. 973 K.p.c.) i faktycznie go przeprowadza.

   Samo zamknięcie przetargu nie prowadzi jednak do nabycia nieruchomości przez licytanta i nie kończy egzekucji z nieruchomości. Dalsze jednak stadia egzekucji z nieruchomości należą natomiast do sądu rejonowego, który - zgodnie z art. 758 i nast. K.p.c. w zw. z art. 987 K.p.c. i nast. - jest również organem egzekucyjnym. W szczególności jako organ egzekucyjny dokonuje on czynności prowadzących do nabycia prawa własności. Sąd dokonuje przybicia na rzecz osoby, która na przetargu zaoferowała najwyższą cenę (art. 987 K.p.c.). Osoba ta, dopiero po spełnieniu warunków licytacji, zyskuje prawo do przysądzenia na jej rzecz własności (art. 995 K.p.c.). Postanowienie o przysądzeniu własności wydaje także sąd i dopiero to właśnie postanowienie, po uprzednim uprawomocnieniu, przenosi własność nieruchomości na nabywcę.

   Jak wskazał NSA w swoim orzeczeniu z dnia 18 grudnia 2003 r. (I SA/Łd 8/02), z przytoczonych wyżej przepisów wynika, że w przypadku sprzedaży nieruchomości komornik nie dokonuje czynności, które prowadziłyby bezpośrednio do przeniesienia własności nieruchomości. Natomiast organem egzekucyjnym dokonującym tych czynności jest sąd. Reasumując, należy uznać, iż sprzedaży licytacyjnej nieruchomości, a zatem sprzedaży w rozumieniu przepisów prawa podatkowego, dokonuje sąd, nie zaś komornik. Nie można mu zatem przypisać sprzedaży towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

   Należy również stwierdzić, iż komornik nie ma w praktyce możliwości pobrania z uzyskanej ceny sprzedaży jakiejkolwiek kwoty i wpłacenia jej na rachunek właściwego organu podatkowego w wykonaniu obowiązku nałożonego na niego w art. 18. Nie ma zatem prawnych możliwości dokonywania czynności, które wchodzą w zakres czynności płatnika. Zasady postępowania z kwotami uzyskanymi z egzekucji są bowiem sformalizowane i ściśle uregulowane przepisami K.p.c. o charakterze bezwzględnie obowiązującym. Te zaś nie przewidują możliwości przeznaczenia z kwoty uzyskanej z egzekucji jakiejkolwiek kwoty na zapłatę podatku od towarów i usług.

   Zgodnie z art. 1023 § 1 K.p.c. organ egzekucyjny sporządza plan podziału pomiędzy wierzycieli sumy uzyskanej z egzekucji z nieruchomości. Z kolei w myśl § 2 tego artykułu plan podziału powinien być sporządzony także wtedy, gdy suma uzyskana przez egzekucję z ruchomości, wynagrodzenia za pracę lub wierzytelności i innych praw majątkowych nie wystarcza na zaspokojenie wszystkich wierzycieli.

   Natomiast art. 1025 K.p.c. określa kolejność zaspokojenia wierzytelności. A zatem podział kwoty uzyskanej z egzekucji odbywa się według zasad ustawowych, które nie mogą być zmienione ani wolą wierzycieli czy dłużnika, ani też wolą organu podatkowego. Przy tym przepisy K.p.c. nie przewidują możliwości wyłączenia z kwoty uzyskanej z egzekucji, a tym samym nieujmowania w planie podziału kwoty należnej tytułem podatku od towarów i usług, bowiem nakazują objąć podziałem kwotę uzyskaną z egzekucji, a więc całą kwotę uzyskaną w postępowaniu egzekucyjnym.

   Z przepisu art. 1025 K.p.c. wynika, że w planie podziału kwoty uzyskanej z egzekucji nie można przeznaczyć jakiejkolwiek kwoty na zapłatę podatku od towarów i usług. A zatem, jeśli plan podziału sporządza komornik, to nie może on - bez naruszenia art. 1025 K.p.c. - ująć w nim kwoty należnej z tytułu podatku od towarów i usług. Wprawdzie przepis ten przewiduje obowiązek uwzględnienia kwot podatków, jednakże warunkiem udziału w podziale sumy uzyskanej z egzekucji jest zgłoszenie wierzytelności zgodnie z zasadami określonymi w art. 1036 K.p.c. Ze względu na treść tego przepisu kwota podatku należnego z tytułu podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży egzekucyjnej nie mogłaby zostać ujęta w planie podziału i zostać zapłacona przez komornika.

   Jeszcze inna sytuacja powstaje w wypadku egzekucji z nieruchomości. W jej trakcie organem egzekucyjnym jest również sąd, który - jak wskazano wyżej - dokonuje wszystkich czynności prowadzących do przeniesienia własności nieruchomości oraz dokonuje czynności zmierzających do zaspokojenia wierzycieli. Jedynie on dysponuje kwotami uzyskanymi w toku egzekucji, które to kwoty znajdują się na rachunku sądowym. Dlatego też w wypadku egzekucji z nieruchomości komornik nawet nie dysponuje fizycznie kwotami uzyskanymi ze sprzedaży rzeczy. Jedyna kwota, jaka wpływa na jego rachunek, to kwota rękojmi, która musi zostać przez niego przekazana na konto sum depozytowych sądu. Do depozytu sądowego, nie zaś do rąk komornika, wpływa również kwota z tytułu ceny nabycia, pomniejszona o kwotę rękojmi złożonej w gotówce.

   W tej sytuacji komornik nie ma żadnej realnej możliwości wykonania obowiązku pobrania kwoty podatku i odprowadzenia jej na rachunek organu podatkowego. Tym bardziej w fazie wykonania planu podziału nie może on przeznaczyć jakiejkolwiek kwoty na zapłatę podatku. Możliwość taką miałby, gdyby przepisy K.p.c. dawały podstawę prawną do wystąpienia komornika do sądu o przelanie na jego rachunek kwoty odpowiadającej podatkowi od towarów i usług, z pominięciem kolejności przewidzianej w przepisie art. 1025. Do tego nie ma jednak podstaw w przepisach K.p.c.

   Z powyższych rozważań wynika zatem, że komornik nie ma ani prawnych, ani też faktycznych podstaw do pobrania od dłużnika kwoty podatku z ceny uzyskanej w trakcie postępowania egzekucyjnego, ani też wpłacenia jej na rachunek organu podatkowego. Każde działanie, które prowadziłoby faktycznie do uzyskania takiej kwoty lub odprowadzenia jej na rachunek organu podatkowego, stałoby w sprzeczności z przepisami Kodeksu postępowania cywilnego.

   Powyższa okoliczność nie może pozostać bez wpływu na wykładnię art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług. Wskazano wyżej, że dla wywiązania się z obowiązków płatnika komornik byłby zmuszony do naruszenia szeregu przepisów K.p.c. Natomiast jego legalne działanie, bez naruszania przepisów o postępowaniu cywilnym, pociągałoby za sobą odpowiedzialność w sferze prawa podatkowego, uregulowaną w art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej.

   Gdyby przyjąć, że dla wykonania swoich obowiązków jako płatnika komornik musi naruszyć przepisy Kodeksu postępowania cywilnego, zaś działanie zgodne z nimi pociąga za sobą odpowiedzialność majątkową, należałoby stwierdzić, że taki stan godzi bezpośrednio w zasadę państwa prawnego, wyrażoną w art. 2 konstytucji. A zatem należałoby uznać, iż ustanowienie przepisu art. 18, bez jednoczesnej nowelizacji przepisów K.p.c., nie tylko doprowadziło do sprzeczności tych dwóch aktów, lecz doprowadziło również do naruszenia konstytucyjnej zasady praworządności.

   Dlatego też jedynie wykładnia art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług uznająca, że komornik nie jest płatnikiem podatku z tytułu egzekucyjnej sprzedaży nieruchomości, będzie wykładnią zgodną z konstytucją.

   Należy w końcu podnieść, że z przepisu art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług nie sposób wyprowadzić zakresu obowiązku ciążącego na komorniku jako płatniku podatku od towarów i usług.

   Analizując powołany przepis ustawy o podatku od towarów i usług, trzeba zwrócić uwagę na to, iż nakłada on na komornika obowiązki płatnika podatku od towarów i usług ˝od dostawy dokonanej w trybie egzekucji˝. Z przepisu tego można zatem wyprowadzić wniosek, że komornik powinien obliczyć i pobrać podatek od dokonanej przez siebie sprzedaży.

   Tak sformułowany przepis nie pozwala na określenie zakresu obowiązku ciążącego na płatniku. Analiza ustawy o podatku od towarów i usług prowadzi do wniosku, iż przedmiotem tego podatku jest wartość dodana. Wyrazem tego faktu jest mechanizm ustalania zobowiązania podatkowego, które stanowi różnica miedzy tzw. podatkiem należnym i naliczonym. Zarówno kwota podatku należnego, jak też kwota podatku naliczonego ustalane są w okresach miesięcznych. W tych okresach oblicza się również kwotę zobowiązania ciążącego na podatniku.

   Ustawa o podatku od towarów i usług reguluje sposób obliczania kwoty podatku należnego, podatku naliczonego oraz kwoty zobowiązania podatkowego. Natomiast nie reguluje ona w żadnym przepisie sposobu ustalania podatku od pojedynczej czynności dokonanej przez podatnika.

   Tymczasem przepis art. 18 wyraźnie stanowi, że wymienione w nim podmioty są płatnikami podatku od konkretnej czynności, polegającej na dokonaniu dostawy określonej rzeczy.

   Ustalając normę powinnego zachowania ciążącego na podmiotach, o którym mowa w art. 18, będzie należało sięgnąć do przepisu art. 8 Ordynacji podatkowej, regulującego obowiązki płatnika. Zestawienie treści tego przepisu z treścią przepisu art. 18 pozwala na odtworzenie normy, zgodnie z którą komornik dokonujący sprzedaży egzekucyjnej rzeczy będącej własnością dłużnika lub będącej w jego posiadaniu z naruszeniem przepisów prawa powinien obliczyć od tej sprzedaży podatek, pobrać go od podatnika i odprowadzić na rachunek właściwego organu podatkowego. Norma ta nie jest jednak sformułowana w taki sposób, by mogła być wykonywana. Na jej podstawie nie można określić, w jaki sposób płatnik ma dokonać obliczenia podatku. Jednocześnie dyspozycji tej normy nie da się uzupełnić o powyższy element w oparciu o obowiązujące przepisy ustawy o podatku od towarów i usług. Jak bowiem wskazano, ustawa ta reguluje wyłącznie sposób obliczenia tzw. podatku należnego, podatku naliczonego oraz kwoty zobowiązania podatkowego za okres miesięczny. Natomiast żaden przepis ustawy nie reguluje sposobu obliczania podatku od pojedynczej transakcji.

   Co więcej, zgodnie z brzmieniem art. 18 ustawy płatnik ma pobrać ˝podatek od dostawy˝. Przepis ten jest jedynym przepisem, który posługuje się tym zwrotem. Dlatego też trudno jest nawet ustalić jego znaczenie. Jeśli jednak podatek od towarów i usług jest podatkiem od wartości dodanej, to zwrot ten należałoby rozumieć w ten sposób, iż płatnik powinien pobrać podatek od wartości dodanej, która została osiągnięta w związku z konkretną dostawą dokonaną przez komornika.

   Jednakże ta ostatnia konstatacja nadal nie pozwala na wyciągnięcie wniosków dotyczących sposobu obliczenia ˝podatku od dostawy˝. Ustawa o podatku od towarów i usług nie przyjmuje bowiem zasady, iż podstawą opodatkowania jest wartość dodana, lecz efekt opodatkowania tej wartości uzyskiwany jest poprzez mechanizm odliczenia tzw. podatku naliczonego od podatku należnego. To zaś uniemożliwia zastosowanie w drodze analogii przepisów regulujących zasady obliczania zobowiązania podatkowego ciążącego na podatniku do obliczania ˝podatku od sprzedaży˝ dokonywanej w postępowaniu egzekucyjnym.

   W efekcie należy dojść do wniosku, iż norma dotycząca obowiązków płatnika podatku, wyprowadzona z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, jest niepełna i nie pozwala na obliczenie kwoty, która ma być pobrana przez tego płatnika.

   Powyższe rozważania prowadzą zatem do wniosku, iż uregulowany w art. 18 prawny mechanizm poboru zaliczek na podatek od towarów i usług przez komorników sądowych został uregulowany w sposób na tyle wadliwy, że nie jest możliwe jego praktyczne stosowanie. Nie można bowiem na płatnika nałożyć obowiązku, co do którego nie jest możliwe ustalenie, w jaki sposób ma on być wykonywany.

   Aby można było uznać, że na komornika został skutecznie nałożony obowiązek płatnika podatku od towarów i usług, konieczne byłoby uregulowanie szeregu zagadnień, których brak jest w art. 18. Po pierwsze, należałoby ustalić, jaka wartość stanowi podstawę obliczenia podatku od ˝dostawy˝ dokonywanej przez komornika. Po drugie, należałoby wskazać, jaka stawka stosowana jest do tej ˝dostawy˝. Po trzecie, należałoby dokonać zmian w przepisach K.p.c., które dawałyby komornikowi prawo do zapłaty z kwoty uzyskanej z egzekucji, podatku od dokonanej przez niego sprzedaży. W końcu należałoby również przyznać komornikowi kompetencję do wystąpienia do sądu prowadzącego egzekucję z nieruchomości z żądaniem wypłaty przez sąd do rąk komornika kwoty, która ma być uiszczona przez niego tytułem podatku od dostawy dokonanej w trakcie postępowania egzekucyjnego.

   Skoro przepis art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług nałożył na komorników sądowych obowiązek płatników podatku, a jednocześnie nie uregulował treści ciążącego na nich obowiązku, należy stwierdzić, że ustawodawca naruszył zasady przyzwoitej legislacji.

   Dlatego też i z tej przyczyny jedynie wykładnia art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług uznająca, że komornik nie jest płatnikiem podatku z tytułu egzekucyjnej sprzedaży nieruchomości, będzie wykładnią zgodną z Konstytucją RP.

   Należy też wskazać, że komornik sądowy nie ma obowiązku wystawiania faktur w wypadku sprzedaży nieruchomości w postępowaniu egzekucyjnym. Tymczasem obowiązek wystawiania w imieniu i na rachunek dłużnika faktury potwierdzającej dokonanie sprzedaży towaru w postępowaniu egzekucyjnym został nałożony na komornika jako płatnika podatku od towarów i usług na mocy przepisu § 24 rozporządzenia ministra finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

   Analiza przepisów powołanego wyżej rozporządzenia oraz przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nasuwa jednak poważne wątpliwości dotyczące legalności nałożenia na komornika obowiązku wystawiania faktur w imieniu dłużnika.

   Obowiązek wystawienia przez komornika faktury w imieniu dłużnika ma charakter samoistny w tym znaczeniu, iż przepisy rozporządzenia nie wiążą go z obowiązkami płatnika. A zatem z faktu, iż komornik nie będzie pełnił funkcji płatnika, nie można wyprowadzać wniosku, że nie będzie na nim ciążył obowiązek wystawienia faktury. Można natomiast wyrazić wątpliwość, czy przepis § 24 wskazanego rozporządzenia ministra finansów ma jakąkolwiek podstawę ustawową oraz czy nie jest sprzeczny z przepisami rangi ustawowej.

   Rozważając pierwszy z podniesionych problemów, należy stwierdzić, że jedynie delegacja zawarta w przepisie art. 106 ust. 8 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług upoważnia ministra finansów do uregulowania kwestii wystawiania faktur przez inne osoby niż wskazane w ustawie. Przepis ten stanowi, że minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, przypadki, w których faktury mogą być wystawiane przez inne podmioty niż wymienione w ust. 1 i 2, oraz szczegółowe zasady i warunki wystawiania faktur w takich wypadkach. Formalnie rzecz ujmując, w przepisie tym można byłoby upatrywać podstawy prawnej, w oparciu o którą możliwe byłoby nałożenie na komorników obowiązku wystawiania faktur w imieniu dłużników. Problem polega jednak na tym, iż wskazany przepis kompetencyjny nie został powołany jako podstawa do wydania § 24 wskazanego rozporządzenia ministra finansów. Tym samym należy uznać, iż przepis ten został wydany bez podstawy prawnej.

   Nawet jednak w sytuacji, w której minister finansów nałożyłby na komorników obowiązek wystawiania faktur w oparciu o przepis art. 106 ust. 8 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług, należałoby zakwestionować skuteczność nałożenia tego obowiązku. Wszelkie obowiązki prawne mogą być nakładane na obywateli jedynie w drodze ustaw (art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej). A zatem dla swej skuteczności nałożenie omawianego obowiązku wystawiania faktur musiałoby nastąpić w drodze ustawowej. Natomiast warunku tego nie mogłoby spełnić ustanowienie go w przepisach rangi podustawowej. W obecnym stanie prawnym żaden przepis rangi ustawowej nie nakłada na płatnika podatku od towarów i usług obowiązku wystawiania faktur. Nie czyni tego ani ustawa o podatku od towarów i usług, ani też przepis art. 8 Ordynacji podatkowej, który reguluje obowiązki płatników.

   Zgodnie z tym ostatnim przepisem płatnikiem jest osoba obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Określa on zakres obowiązków ciążących na płatniku. A zatem, jeśli przepis § 24 rozporządzenie ministra finansów, który został wydany bez odpowiedniej delegacji ustawowej, rozszerza ustawowo określone obowiązki płatnika, niewątpliwie stoi również w sprzeczności z powołanym wyżej przepisem rangi ustawowej.

   Należy zatem uznać, że przepis § 24 rozporządzenia ministra finansów nie może być uznany za dostateczną podstawę do żądania od komornika wystawiania faktur w imieniu i na rzecz podatnika, którego ruchomości lub nieruchomości zostały zbyte w postępowaniu egzekucyjnym.

   Skoro w świetle powyższych wywodów obowiązek wystawiania faktur został na komorników nałożony nielegalnie, to należy uznać, że komornik nie ma obowiązku wystawienia faktury w wypadku egzekucyjnej sprzedaży nieruchomości.

   Wszystkie wskazane wyżej nieścisłości oraz braki w istniejącej regulacji powodują, iż jak już wyżej wskazano, opinie organów podatkowych na temat istnienia obowiązku podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług w egzekucyjnej sprzedaży nieruchomości są rozbieżne.

   Wobec zaistnienia powyższych rozbieżności Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w ramach merytorycznego rozstrzygania omawianej kwestii w dniu 28 sierpnia 2007 r. zwrócił się z pytaniem do Trybunału Konstytucyjnego: Czy art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm.) w zakresie, w jakim nakłada na komorników sądowych obowiązki płatnika od dokonywanej w trybie egzekucji dostawy nieruchomości będącej własnością dłużnika, jest niezgodny z art. 2 konstytucji?

   Trybunał Konstytucyjny prowadzi postępowanie w sprawie o sygn. P 44/07, które do dnia dzisiejszego nie zostało rozstrzygnięte. W dniu 20 lutego 2009 r. Trybunał Konstytucyjny poinformował, iż sprawa pozostaje na etapie merytorycznego rozstrzygania. W trakcie prowadzonego postępowania trybunał zwrócił się do właściwych ministerstw z wnioskiem o ustosunkowanie się do problemu przedstawionego w sprawie, jednak do dnia dzisiejszego Ministerstwo Sprawiedliwości nie udzieliło odpowiedzi na pismo trybunału, co blokuje merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy i wydanie orzeczenia.

   W związku z powyższym proszę o udzielenie wyjaśnień w zakresie przedstawionego problemu.

   1. Czy przedstawiony powyżej problem jest znany Panu Ministrowi?

   2. Czy Panu Ministrowi znana jest skala tego problemu i czy w tym zakresie Ministerstwo Finansów podejmowało procedurę wydania interpretacji podatkowych?

   3. Jak brzmi stanowisko Ministerstwa Finansów w zakresie przedstawionego problemu?

   4. Czy Ministerstwo Finansów zaprezentowało swoje stanowisko w ramach postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym w sprawie o sygn. P 44/07? Jeśli tak, to proszę o przesłanie mi odpisu.

   Z wyrazami szacunku

   Poseł Ryszard Kalisz

   Warszawa, dnia 10 czerwca 2009 r.