IV kadencja

Interpelacja nr 2236

do ministra rolnictwa i rozwoju wsi

w sprawie niektórych zagadnień polskiej polityki rolnej na tle pytania o możliwość udzielenia pomocy skarbu państwa rolnikowi poszkodowanemu w wyniku klęsk żywiołowych

   Szanowny Panie Wicepremierze! Polskie dziennikarstwo społeczno-ekonomiczne daje przykład zaangażowania obywatelskiego, niezależnie od orientacji światopoglądowej i partyjnej, gdy broni elementarnych interesów rodzin chłopskich przed ˝wielkimi przekrętami˝ i ˝obłędem reform˝ (tytuły dwóch znanych książek prof. dra Kazimierza Z. Poznańskiego). Są to publikacje zarówno w katolickim ˝Naszym Dzienniku˝, jak i w ateistycznym ˝Nie˝ oraz w tych tytułach prasowych, które znajdują się pomiędzy wyżej określonymi biegunami ideologicznymi. Najnowszym przykładem jest artykuł p. Marka Garbacza w ˝Naszym Dzienniku˝ z 28.10.2002 r. pt. ˝Ten, który zrobił swoje˝. Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 192 ust. 2 regulaminu Sejmu, proszę uprzejmie pana wicepremiera o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

   1. W jaki sposób wojewoda warmińsko-mazurski, z upoważnienia ministra rolnictwa i rozwoju wsi oraz we współdziałaniu z wojewódzką izbą rolniczą, mógłby pomóc w odbudowie działalności społeczno-produkcyjnej pracowitemu rolnikowi, p. Stanisławowi Olendrowi z miejscowości Bątki, gmina Małdyty, woj. warmińsko-mazurskie, którego trudne losy zostały opisane we wspomnianym wyżej artykule prasowym?

   2. Czy jedną z kilku najważniejszych przyczyn niepowodzeń naszych dzierżawców ziemi popegeerowskiej nie jest nadmierny indywidualny ˝apetyt˝ (˝popyt˝) na ziemię popegeerowską wielkich dzierżawców lub właścicieli (koło Twardogóry w woj. dolnośląskim leży odłogiem 100 ha ziemi kupionej w AWRSP przez polskiego obywatela, zatrudnionego w RFN)?

   3. Czy po negatywnych doświadczeniach przedwojennego (przed 1939 r.) polskiego rolnictwa wielkoobszarowego ziemiańskiego, które znajdowało się w permanentnym kryzysie społeczno-gospodarczym (istniały tylko nieliczne dobrze funkcjonujące folwarki prywatne), jest sensowne odbudowywanie na ziemiach popegeerowskich wielkich farm rolniczych?

   4. Czy najwłaściwszym rozwiązaniem w dziedzinie uzdrowienia struktury własnościowej gruntów rolnych w Polsce nie powinno być uchwalenie przez Sejm 30-letniego planu budowy w kraju sieci rodzinnych zagród chłopskich z pomocą kredytową państwa i samorządów oraz z ewentualną pomocą zagraniczną, która nie stworzy systemu zależności, jaki zamierza narzucić naszemu krajowi Unia Europejska, i przy ustanowieniu normy 50 ha przeliczeniowych gruntów rolnych jako normy maksymalnej dla indywidualnego gospodarstwa rolnego?

   5. W jaki sposób kierownictwo resortu nadzorowanego przez pana wicepremiera odnosi się do rady p. Carla Beddermanna, byłego doradcy administracji polskiej z ramienia Komisji Europejskiej, który w obszernie uargumentowanej opinii przestrzega przed przyspieszaniem akcesji Polski do UE i doradza odroczenie decyzji o podpisaniu traktatu akcesyjnego; obszerna wypowiedź byłego eurokraty została obuplikowana w ˝Naszym Dzienniku˝ z 2.10.2002 r. w formie wywiadu udzielonego p. Małgorzacie Goss. Załączam kserokopię tego tekstu.*)

   6. Dla kogo Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa (AWRSP) przetrzymuje ziemię popegeerowską? Czy dla polskich rodzin chłopskich, czy dla farmerów z krajów zachodnioeuropejskich, wiedząc, że w Polsce istnieje przewaga racjonalnego popytu krajowego nad podażą ziemi rolniczej?

   7. Jaką alternatywę wobec koncepcji reformy strukturalnej w rolnictwie, zasygnalizowanej w pkt. 4, posiada resort kierowany przez pana wicepremiera? Czy jest możliwe uzgodnienie poglądów myśli ludowej i myśli socjaldemokratycznej na tę koncepcję, zważywszy, że polska odmiana myśli socjaldemokratycznej charakteryzuje się uzależnieniem wobec globalizmu i obojętnością wobec polskich interesów narodowych (przejawia się to np. w stosunku do ˝skolonizowania˝ przez zachodnich Europejczyków bankowości polskiej i do ich planów zagarnięcia polskiego sektora energetycznego, itd.)?

   Z wyrazami szacunku

   Poseł Janusz Dobrosz

   Wrocław, dnia 29 października 2002 r.