III kadencja

Odpowiedź sekretarza stanu w Ministerstwie Gospodarki - z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -

na interpelację nr 4509

w sprawie budowy gazociągu do transportu gazu norweskiego

   Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pismo DSPR 4401-468/00 z dnia 29 sierpnia br. dotyczące interpelacji posła Seweryna Kaczmarka w sprawie budowy gazociągu do transportu gazu norweskiego, z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, przedstawiam następujące wyjaśnienia:

   Polityka dywersyfikacji źródeł zaopatrzenia Polski w gaz, którą obecnie realizuje rząd RP, została określona w przyjętych przez Radę Ministrów w dniu 22 lutego 2000 r. ˝Założeniach polityki energetycznej Polski do 2020 r.˝ Zgodnie z tym dokumentem istnieje konieczność poszukiwania źródeł dostaw gazu z importu. Zróżnicowane tych źródeł, rozumiane jako bezpośrednie infrastrukturalne połączenie z przynajmniej dwoma zagranicznymi złożami gazu ziemnego za pomocą rurociągów przesyłowych, przekraczających granice państwa, wymaga importu gazu również z Europy Zachodniej. Wobec czego prowadzone są rozmowy z Królestwem Norwegii dotyczące dostaw gazu.

   Zgodnie z umową z partnerem norweskim (tzw. mały kontrakt) 0,5 mld m3 gazu norweskiego będzie dostarczane do Polski poprzez system gazociągów do roku 2006. Dostawy rozpoczną się od dnia 1 października 2000 r. wielkością 200 mln m3 i wzrosną w roku 2001 do planowanej wielkości 0,5 mld m3 gazu. Rozpoczęcie realizacji dostaw norweskiego gazu z ˝małego kontraktu˝ umożliwiło znaczne przyspieszenie prac związanych z przygotowaniami do podpisani tzw. dużego kontraktu z GFU/Statoil na dostawy do Polski 5 mld m3 gazu norweskiego nowym rurociągiem, łączącym bezpośrednie norweskie złoża gazu na Morzu Północnym z polskim wybrzeżem w Niechorzu.

   Deklarację w tej sprawie podpisali premierzy Polski i Norwegii w lipcu br. Zgodnie z podpisaną deklaracją, odpowiedni kontrakt na dostawę gazu zostanie podpisany do końca bieżącego roku. Rozmowy prowadzą upoważnione podmioty obu stron, tj. Polskie Górnictwo Naftowe i Gazownictwo SA oraz Statoil. Do czasu zakończenia tych rozmów nie można mówić o parametrach techniczno-ekonomicznych gazociągu, gdyż nie jest znany ostateczny przebieg trasy.

   Koszt pozyskania gazu z importu oparty jest na prognozach cenowych ropy naftowej i produktów ropopochodnych. W ślad za wzrostem cen ropy następuje wzrost cen produktów ropopochodnych, a następnie wzrost cen gazu ziemnego na rynku europejskim, a zatem także i dla Polski. Na cenę gazu na granicy importera składają się trzy zasadnicze elementy:

   - cena energii zawartej w gazie,

   - roczna opłata za moc (za zarezerwowanie przepustowości gazociągu),

   - opłata za transport gazu.

   W kontraktach wieloletnich wymienione powyżej elementy składowe ceny gazu są indeksowane w zależności od zmiany sytuacji rynkowej. Opłata za moc i transport jest najczęściej uzależniona od inflacji i (lub) wzrostu średniej płacy, natomiast cena gazu - od zmiany cen konkurencyjnych źródeł energii, za które najczęściej uważa się ciężki i lekki olej opałowy. Stosuje się również element stały stabilizujący ruch cen. Rząd, wypełniając wskazania zawarte w dokumencie ˝Założena polityki energetycznej Polski do 2020 r.˝ dąży do zapewnienia Polsce fizycznego połączenia ze złożami norweskimi, drugim obok Rosji producentem gazu. W ten sposób zostanie spełniony postulat fizycznej dywersyfikacji dostaw gazu ziemnego do naszego kraju.

   Jednocześnie uprzejmie informuję, że pan Jerzy Buzek prezes Rady Ministrów nie wydawał zakazu podpisania kontraktu na dostawę gazu norweskiego przez ˝gazociąg Bernau-Szczecin˝. Pragnę również poinformować, że z dniem 4 lipca 2000 r. zarządzeniem nr 48 prezes Rady Ministrów uchylił zarządzenie w sprawie zespołu do spraw dywersyfikacji dostaw gazu.

   Z wyrazami szacunku

   Sekretarz stanu

   Bernard Błaszczyk

   Warszawa, dnia 12 września 2000 r.