III kadencja

Odpowiedź ministra kultury i sztuki

na interpelację nr 1407

w sprawie planu przekształceń instytucji filmowych w Łodzi

   W odpowiedzi na interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej pana Marka Markiewicza w sprawie planów przekształceń instytucji filmowych w Łodzi przedkładam, co następuje:

   I. Wyjaśnienia dotyczące Studia Filmowego ˝Semafor˝

   W nowych warunkach funkcjonowania kinematografii Studio Filmowe jako jednostka samodzielna pod względem prawnym, organizacyjnym oraz ekonomiczno-finansowym ponosi ryzyko i odpowiedzialność za prowadzone działania i ich wyniki finansowe, a kierownictwo takiej jednostki za podejmowane w tym zakresie decyzje lub też za ich brak.

   1. Odnośnie do wspierania produkcji filmowej Studia Filmowego ˝Semafor˝ wyjaśniam, co następuje.

   Począwszy od 1991 r. przyjęto, wzorem modeli funkcjonujących w innych krajach europejskich, system dofinansowywania konkretnych projektów filmowych, z jednoczesnym odejściem od dotowania podmiotowego.

   Szczególnie trudną sytuację studiów filmowych produkujących filmy animowane spowodowały drastyczne cięcia w finansowaniu tych filmów przez największego ich producenta, tj. Telewizyjną Agencję Produkcji Teatralnej i Filmowej TVP SA.

   Komitet Kinematografii w ramach działań mających na celu wsparcie produkcji filmów animowanych uchwalił zmiany w sposobie ich dofinansowywania, dopuszczając finansowanie na poziomie 50 tys. zł tzw. pilotów pełnometrażowych filmów animowanych oraz zezwalając na udział Agencji Produkcji Filmowej w produkcji wartościowych filmów debiutanckich do wysokości 75% budżetu filmu.

   2. Odnośnie do zbywania niepotrzebnych składników majątkowych Studia Filmowego ˝Semafor˝ wyjaśniam, że dyrektorzy instytucji filmowych zostali zobowiązani do informowania o zamiarach zbycia lub też innego zadysponowania składnikami majątku trwałego.

   Przypomniano im równocześnie o obowiązku powiadamiania ministra skarbu państwa o zamiarze rozporządzenia składnikami majątkowymi na zasadach określonych ustawą z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących skarbowi państwa (DzU nr 106, poz. 493 ze zm.). Udzielenie zgody na zbycie budynków zbędnych studiu ˝Semafor˝ będzie uzależnione od oceny wpływu środków ze sprzedaży na poprawę wyników finansowych instytucji.

   3. Odnośnie do zakupów aparatury w firmie Sondor wyjaśniam, co następuje.

   Jednostki kinematografii w Łodzi, będące instytucjami filmowymi, samodzielnie zaciągnęły zobowiązania względem firmy Sondor. Na takie działania pozwala im ustawa o kinematografii stanowiąca, że instytucje filmowe są samodzielne pod względem prawnym, organizacyjnym i ekonomiczno-finansowym (art. 20 ust. 1).

   W dniu 7 listopada 1990 r. dyrektor Studia Filmowego ˝Semafor˝ podpisał z firmą Sondor ze Szwajcarii kontrakt na dostarczenie sprzętu do udźwiękowiania i montażu filmów realizowanych na taśmie światłoczułej oraz do realizacji zdjęć i montażu na taśmie magnetycznej. Wartość kontraktu wyniosła 1 676 489 CHF.

   Sprawa przeinwestowania w sprzęcie dźwiękowym była główną przyczyną konfliktu dyrektora z radą pracowniczą, co w efekcie doprowadziło do odwołania ówczesnego dyrektora z zajmowanego stanowiska w styczniu 1993 r.

   Sytuacja ekonomiczna Studia Filmowego ˝Semafor˝, brak zamówień na produkcję i usługi (w tym również zakładów dźwięku i montażu) pociągnęły za sobą brak środków na spłatę zobowiązań.

   Aktualnie na wniosek firmy Sondor z dnia 1 października 1996 r. w Sądzie Handlowym w Zurichu toczy się postępowanie. Według stanu na 31 grudnia 1996 r. dług studia w stosunku do firmy Sondor wynosił ogółem 2 110 860 CHF, tj. 5 621 000 PLN.

   4. Skomplikowana sytuacja Studia Filmowego ˝Semafor˝ spowodowała powołanie w październiku 1998 r. zespołu, którego zadaniem jest zbadanie i ocena działalności studia oraz przedstawienie wynikających z tej oceny wniosków. Stanowisko zespołu przedstawione zostanie Komitetowi Kinematografii, który podejmie decyzję co do dalszego funkcjonowania Studia ˝Semafor˝. Przewidywać należy, że nastąpi to w kwietniu 1999 r.

   II. Wyjaśnienia dotyczące przekształceń w łódzkich instytucjach filmowych.

   Z roku na rok sytuacja ekonomiczna Wytwórni Filmów Fabularnych, a następnie Łódzkiego Centrum Filmowego pogarszała się.

   Komitet Kinematografii rozważał postawienie tej instytucji w stan likwidacji, jednakże jej charakter i znaczenie dla kultury skłaniały do podjęcia prób ratowania tego kompleksu filmowego.

   Wszelkie próby restrukturyzacji utrudniało zadłużenie m.in. wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, skarbu państwa, miasta Łodzi, Zespołu Elektrociepłowni.

   Oddłużenie instytucji, które zakładał pierwotny program restrukturyzacji, okazało się z wielu powodów niemożliwe. Rosnące lawinowo zadłużenie spowodowało rewizję programu zmian organizacyjnych projektowanych w latach 1992-1994.

   Po wnikliwej analizie na początku 1995 r. Komitet Kinematografii uchwalił zatrzymanie restrukturyzacji Łódzkiego Centrum Filmowego, przeznaczając równocześnie kwotę blisko 1 114 400 zł na dotacje dla łódzkich instytucji filmowych (w tym dla Łódzkiego Centrum Filmowego - 836 600 zł) na najpilniejsze potrzeby.

   Komitet Kinematografii zlecił w 1995 r. opracowanie nowego programu restrukturyzacji łódzkiej kinematografii, który miał m.in. umożliwić utrzymanie fachowej kadry filmowej.

   Rozwiązanie zaproponowane przez firmę doradczą polegające na powołaniu przez Łódzkie Centrum Filmowe, Wytwórnię Filmów Oświatowych i Programów Edukacyjnych, Łódzkie Zakłady Wytwórcze Kopii Filmowych oraz ewentualnie Komitet Kinematografii nowego podmiotu w formie spółki prawa handlowego nie uzyskało akceptacji związków zawodowych Łódzkiego Centrum Filmowego, pomimo pozytywnych opinii Komitetu Kinematografii, kierownictwa Ministerstwa Kultury i Sztuki, a także władz miasta Łodzi. Rozwiązanie to zostało pozytywnie ocenione również na posiedzeniu Komisji Kultury i Środków Przekazu Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej.

   Dyrekcja Łódzkiego Centrum Filmowego w poszukiwaniu strategicznego partnera w drugiej połowie 1996 r. rozpoczęła rozmowy z kontrahentem z Niemiec, których efektem miało stać się utworzenie spółki z udziałem kapitału zagranicznego. Równocześnie dla poprawienia ekonomicznej pozycji Łódzkiego Centrum Filmowego w negocjacjach z potencjalnymi partnerami strategicznymi przyznano tej jednostce w 1996 r. dotacje w wysokości 1981 zł na spłatę niektórych długów, w tym 1485 zł w celu uregulowania zobowiązań wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

   Spółka z minimalnym kapitałem zakładowym została utworzona, jednak do poważniejszego zaangażowania majątku Łódzkiego Centrum Filmowego nie doszło, ponieważ partner odmówił rokowań ze związkami zawodowymi na temat tzw. pakietu socjalnego dla pracowników.

   Na podstawie stanowiska zespołu przygotowawczego, który dokonał oceny potrzeby oraz warunków likwidacji Łódzkiego Centrum Filmowego, Komitet Kinematografii zdecydował o postawieniu jednostki w stan likwidacji z dniem 6 lipca 1998 r.

   Minister

   Joanna Wnuk-Nazarowa

   Warszawa, dnia 26 lutego 1999 r.