III kadencja

Odpowiedź sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej - z upoważnienia ministra -

na interpelację nr 3089

w sprawie realizacji programu PEGAZ opracowanego przez Zarząd Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych

   Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na przesłaną przez pana marszałka przy piśmie z dnia 17 stycznia 2000 r., znak: SPS-0202-3089/00, interpelację posła Andrzeja Słomskiego z dnia 12 stycznia 2000 r. w sprawie realizacji programu ˝Pegaz˝ opracowanego przez Zarząd Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

   Programy celowe są jedną z form realizacji zadań Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych wynikających z ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (m.in. art. 47, ust. 1 pkt 3). Głównym zadaniem programów celowych jest realizacja określonego sposobu pomocy indywidualnym osobom niepełnosprawnym, a tym samym przyczynianie się do rehabilitacji społecznej i zawodowej tych osób. Programy celowe są realizowane przez jednostki właściwe ze względu na miejsce zamieszkania uczestnika programu, tj. oddziały PFRON i - jako zadania zlecone - przez samorządy powiatowe. Podkreślić przy tym należy, że nie są to zadania samorządu wynikające z art. 35 ww. ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r., do których stosuje przepisy art. 48 tej ustawy oraz art. 99 ust. 2 ustawy o finansach publicznych.

   Takim programem celowym, realizowanym w 1999 r. przez oddziały terenowe PFRON, był program aktywizowania osób niepełnosprawnych poprzez likwidację barier transportowych - ˝Pegaz˝. Adresatami tego programu były osoby niepełnosprawne w wieku aktywności zawodowej z orzeczonym znacznym lub umiarkowanym stopniem niepełnosprawności ze względu na dysfunkcję narządu ruchu, pracujące zawodowo lub uczące się, poszukujące pracy albo bezrobotne zarejestrowane w urzędzie pracy. Program obejmował także dzieci i młodzież niepełnosprawną, z orzeczonym stopniem niepełnosprawności lub zasiłkiem pielęgnacyjnym, którym dysfunkcja narządu ruchu lub głębokie albo znaczne upośledzenie umysłowe utrudnia korzystanie ze środków komunikacji publicznej. Jak z powyższego wynika, z pomocy w zakupie pojazdu samochodowego lub oprzyrządowania pozwalającego na prowadzenie samochodu mogły skorzystać tylko osoby niepełnosprawne spełniające wyżej wymienione warunki. Można domniemywać, iż kombatanci wojenni nie spełniali tych warunków, a więc nie stali się uczestnikami programu bez winy pracowników Świętokrzyskiego Oddziału PFRON.

   Jednocześnie pragnę nadmienić, że wnioski osób zainteresowanych rozpatrywane były - zgodnie z zasadami zatwierdzonymi przez Radę Nadzorczą PFRON (uchwałą nr 3/99 z dnia 28 stycznia 1999 r.) - przez komisje powołane przez dyrektorów oddziałów PFRON. W skład komisji wchodzili: dyrektor oddziału lub oddelegowany przez niego pracownik (jako przewodniczący komisji) oraz czterech przedstawicieli organizacji pozarządowych działających na rzecz osób niepełnosprawnych. Nie wydaje się natomiast celowy udział lekarza w składzie komisji, bowiem podstawą do ewentualnego przyznania pomocy jest orzeczenie powiatowego zespołu orzekającego o stopniu niepełnosprawności lub orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (a zatem wydanego z udziałem lekarza lub przez lekarza) zaliczające do danego stopnia niepełnosprawności z uwagi na dysfunkcję narządu ruchu.

   Zabezpieczenie przyznanej przez PFRON pożyczki stanowi poręczenie według prawa cywilnego złożone w formie pisemnej przez nie mniej niż dwóch poręczycieli, przy czym łączna suma dochodów miesięcznych brutto wszystkich poręczycieli nie może być niższa niż liczba poręczycieli x 60% przeciętnego wynagrodzenia + 1/30 przyznanej kwoty pożyczki, a dochody miesięczne brutto każdego z poręczycieli nie mogą być niższe niż 70% przeciętnego wynagrodzenia (tj. około 1300 zł).

   Aktualnie dokonywana jest ocena realizacji programu w 1999 r. w skali całego kraju, która umożliwi sformułowanie wniosków dotyczących jego zalet i wad i będzie przyczynkiem do modyfikacji zważywszy, że planowana jest kontynuacja tego programu w 2000 r. Rozważona zostanie także możliwość uczestnictwa przedstawicieli samorządu lokalnego w składzie komisji opiniujących wnioski.

   Pragnę również poinformować pana posła, że wszystkie oddziały PFRON są sukcesywnie kontrolowane przez Zespół Kontroli Funduszu. Dotychczas nie były zgłaszane żadne zastrzeżenia co do funkcjonowania Świętokrzyskiego Oddziału PFRON, niemniej w ramach planowanej kontroli zwrócona zostanie uwaga na prawidłowość realizacji zadań w tym oddziale i przeprowadzona wnikliwa analiza wniosków rozpatrzonych pozytywnie i negatywnie.

   W pełni podzielam pogląd pana posła o konieczności szerszego rozpowszechniania informacji dotyczących programów celowych opracowanych i realizowanych przez PFRON. W tym celu nadal będą kolportowane materiały, które będą dostępne przede wszystkim u realizatorów programów, a więc w oddziałach PFRON i powiatowych centrach pomocy rodzinie, a także w stowarzyszeniach i fundacjach działających na rzecz osób niepełnosprawnych.

   Sekretarz stanu

   Joanna Staręga-Piasek

   Warszawa, dnia 3 lutego 2000 r.