Interpelacja nr 17173
do ministra zdrowia
w sprawie refundacji długo działających analogów insuliny dla dotychczas pominiętej grupy pacjentów z cukrzycą typu II
Szanowny Panie Ministrze! Zwrócili się do mnie z prośbą o pomoc i interwencję członkowie Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego. Problem dotyczy analogów insuliny długo działającej i dyskryminacji ich zdaniem większości polskich diabetyków w obwieszczeniu z dnia 22 lutego 2013 r. w sprawie wykazu refundowanych leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych w związku z aktualizacją listy refundowanych leków na cukrzycę. Cukrzyca należy współcześnie do najpoważniejszych chorób cywilizacyjnych w Polsce. Cierpi na nią już przeszło 2,5 mln Polaków. Według Światowej Organizacji Zdrowia możemy mówić już o prawdziwej epidemii, dlatego dobrze się stało, że długo działające analogi insuliny znalazły się w ubiegłym roku na liście leków objętych refundacją. W związku z powyższym tym większe zdziwienie budzi fakt, iż podczas refundacji pominięte zostały potrzeby terapeutyczne znakomitej większości pacjentów zmagających się z cukrzycą. Długo działające analogi insuliny zostały bowiem wprowadzone na listę leków refundowanych tylko dla diabetyków chorujących na cukrzycę typu I. Tymczasem 95% wszystkich diabetyków w Polsce stanowią chorzy na cukrzycę typu II. Konieczność płacenia za ww. insulinę pełnej, 100-procentowej kwoty, dla wielu z nich jest barierą finansową nie do pokonania. W tym wypadku mamy więc do czynienia z przykrym paradoksem: jest terapia, są dobre leki, ale brak jest zrozumienia jej znaczenia dla zdrowia i życia pacjentów. Jest postęp w dziedzinie medycyny, ale wielu chorych nie stać na to, żeby z niego skorzystać. A przecież długo działające analogi insuliny, które pomagają utrzymać stały poziom cukru we krwi, są dla chorych szansą na poprawę komfortu życia i pracy. W wielu przypadkach niewprowadzenie ich do terapii może skutkować poważnymi powikłaniami wynikającymi z ciągłych, nieustabilizowanych skoków poziomu cukru: utratą wzroku, niewydolnością nerek, neuropatią czy nawet powikłaniami niedokrwiennymi. Koszty związane z ich leczeniem stale rosną. Przykładowo, roczny koszt leczenia pacjenta z powikłaniami cukrzycy w postaci niewydolności nerek to już ok. 90 tys. zł. A przecież rodzajów możliwych powikłań jest znacznie więcej.
Zwracam się także do Pana Ministra z prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy i kiedy Ministerstwo Zdrowia zamierza umożliwić większości polskich diabetyków refundowany dostęp do nowoczesnej, ratującej zdrowie terapii długo działającymi analogami insuliny, której działanie jest potwierdzone wieloma badaniami i rekomendowane przez specjalistów z dziedziny diabetologii?
2. Czy zastosowanie terapii, która pozwala wyrównać chorobę i tym samym zmniejsza ryzyko kosztownych i uciążliwych powikłań cukrzycy u większości polskich diabetyków, nie jest bardziej opłacalne pod względem klinicznym i ekonomicznym? Jednym słowem: czy system ochrony zdrowia w Polsce stać na brak długo działających analogów insuliny?
Z poważaniem
Poseł Małgorzata Adamczak
Kościan, dnia 8 kwietnia 2013 r.