6 kadencja, 69 posiedzenie, 2 dzień (24-06-2010)

10 punkt porządku dziennego:
Informacja bieżąca.

Poseł Marian Starownik:

    Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Spółdzielczość jest to jedyna znana mi forma zorganizowanego gospodarowania zarówno w kraju, jak i na całym świecie, gdzie w całym procesie produkcji podmiotem jest człowiek, a nie kapitał. Ta działalność o szczególnym znaczeniu wskazana jest w środowiskach wiejskich czy małomiasteczkowych, w tym szeroko rozumianym rolnictwie czy jego obsłudze. Kto z państwa chociażby w minimalnym zakresie interesował się formami zorganizowanego funkcjonowania rolnictwa w tzw. krajach zachodniej Europy, wie, że niemalże 90% obrotu rolnego odbywa się za pośrednictwem czy z udziałem spółdzielni. Taka forma funkcjonowania spółdzielczości jest możliwa, gdyż tamte rządy stwarzają wiele zachęt organizacyjnych, ustawowych czy finansowych, by stymulować rozwój spółdzielczości. Nie chodzi tu tylko o dobre organizacje rynku rolnego, lecz też o lokalne przetwórstwo surowca, tzw. półprodukty czy produkty, a przez to - o tworzenie lokalnego rynku pracy, pozostawianie dochodu w danej społeczności lokalnej czy też tworzenie więzi społecznych w rozwiązywaniu lokalnych problemów, a to jest nie bez znaczenia. Jak wiemy, spółdzielczość obejmuje cały wachlarz działań, niekoniecznie tylko gospodarczych.

    A jak jest ze spółdzielczością w Polsce? Jest źle albo bardzo źle. Kto ponosi winę za taki stan rzeczy? Po części zawiniliśmy wszyscy, szczególnie wtedy, kiedy w 1990 r. przyjęliśmy ustawę o spółdzielczości. Od tamtej pory obserwujemy ciągły schyłek i grzebanie naszej spółdzielczości. Spółdzielczość jako jedyny podmiot gospodarczy w Polsce w okresie transformacji ma ograniczony albo żaden dostęp do środków pomocowych Unii Europejskiej. Chciałbym zapytać: Czy rząd ma jakieś propozycje przeciwdziałające tej oczywistej dyskryminacji w dostępie do środków pomocowych, by tę spółdzielczość, która jeszcze pozostała, można było uratować? Dziękuję za uwagę.

Przebieg posiedzenia