6 kadencja, 66 posiedzenie, 2 dzień (06-05-2010)

Oświadczenia.

Poseł Wojciech Żukowski (wypowiedź niewygłoszona):

    Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! W tym roku kolejny raz obchodziliśmy Dzień Flagi Narodowej. Ustanowione w 2004 r. święto ma charakter edukacyjny i służy propagowaniu polskich symboli narodowych.

    Obchody były okazją do pochylenia się nad symboliką i rolą barw narodowych, ponieważ barwy biało-czerwonej flagi stanowiły w przeszłości i stanowią nadal wyraz naszych wspólnych uczuć i dążeń - dumy narodowej, poczucia jedności, solidarności w działaniu, a także bywały i są wyrazem domagania się praw należnych narodowi, przede wszystkim niepodległości. Barwy narodowe w formie opasek na rękawach lub malunku na hełmach stanowiły też znak rozpoznawczy w powstaniu warszawskim, odróżniający swoich od wroga.

    Rodowód naszych narodowych barw wywodzi się jeszcze z czasów średniowiecznych, od godła narodowego, jakim był Orzeł Biały umieszczony na czerwonym tle. Tak przedstawiały się chorągwie, stanowiące znak państwa polskiego, księcia Przemysława, pretendenta do tronu polskiego, podobna była chorągiew króla Władysława Łokietka, a więc już chorągiew królewska.

    Pod Grunwaldem walka o królewską chorągiew przedstawiającą białego orła na czerwonym polu była jednym z ważnych psychologicznych momentów tej wielkiej średniowiecznej bitwy, w której złamana została krzyżacka buta i parcie zakonu krzyżackiego na Wschód, po ziemie polskie, litewskie i ruskie.

    Biel, symbolizująca orła, i czerwień, pole, na którym godło to umieszczono, to, najogólniej ujmując, źródło barw polskiej flagi.

    Jako barwy narodowe biel i czerwień pojawiły się po raz pierwszy w 1792 r. w czasie obchodów rocznicy ustanowienia Konstytucji 3 maja. Słuszne jest zatem, że na Dzień Flagi RP wybrano dzień poprzedzający każdą kolejną rocznicę uchwalenia przez Sejm Czteroletni tego doniosłego aktu - Ustawy Rządowej, świadczącej o woli życia narodu polskiego w państwie suwerennym i wolnym.

    Biel i czerwień w roli barw narodowych powróciły w okresie powstania listopadowego. Sejm Królestwa Polskiego przyjął uchwałę, w której zapisano: Kokardę narodową stanowić będą kolory herbu Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego, to jest kolor biały z czerwonym.

    Barwy bieli i czerwieni - łączone ze sobą w różnych konfiguracjach, a także różne odcienie czerwieni - występowały podczas kolejnych zrywów narodowych. Rok 1846, rok 1848, manifestacje w Królestwie Polskim w roku 1861, powstanie styczniowe. Pod koniec wieku XIX i na początku wieku XX powszechnie została przyjęta zasada komponowania polskiej flagi narodowej z dwóch pasów, białego i czerwonego. Kolory biały i czerwony uznały za swoje wszystkie polskie formacje wojskowe walczące podczas I wojny światowej o odzyskanie niepodległości. Sejm niepodległej Rzeczypospolitej w roku 1919 ustawą o godle i barwach narodowych przyjął flagę biało-czerwoną, która z niewielkimi modyfikacjami obowiązuje do dziś.

    Pod tą flagą, symbolizującą tożsamość narodową, suwerenność, wolność i niepodległość państwa polskiego, walczyli polscy żołnierze na wszystkich frontach II wojny światowej. Ta flaga była znakiem polskich zrywów robotniczych w dobie, kiedy krajem rządzili komuniści z sowieckiego nadania. Do barw bieli i czerwieni odwoływała się polska ˝Solidarność˝.

    Biało-czerwona flaga. Zapytajmy o symbolikę obu łączonych w jedną biało-czerwoną całość kolorów.

    Biel symbolizuje białego orła, godło naszego państwa, orła, który wznosi się dumnie, który nieulękły szybuje w przestworzach. Biel - srebro to również kolor oznaczający czystość, wieczną chwałę, niepokalaność, uczciwość, lojalność, szczerość. Są to więc ideały, które przyjmujemy i pragniemy realizować, a w każdym razie realizować powinniśmy.

    Czerwień, symbol krwi, miłości, odwagi, waleczności, poświęcenia i żarliwości. Ileż tych właśnie cech wykazali Polacy, by utrzymać, odzyskać lub obronić niepodległość ojczyzny.

    Biel i czerwień - jak dobrze współgra ze sobą symbolika obu kolorów.

    Mówiąc o symbolicznym znaczeniu flagi państwowej Rzeczypospolitej, jej barw, naszych polskich barw narodowych, pragnę odwołać się do tekstu poetyckiego Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej.

    Biało - krwawy,/ Krwawo - biały, lniany/ Opatrunku, który zwiesz się: sztandar,/ Coś się z wielkim krwotokiem uporał!/ Wiatr rozwija ten dokument rany,/ Wznosi w górę bohaterski bandaż,/ Tę pamiątkę,/ Ten dług/ I ten morał.

    M. Pawlikowska-Jasnorzewska, Barwy narodowe, [w:] Poezje, Warszawa 1974, s. 448.

    W Tomaszowie Lubelskim w Dniu Flagi RP harcerze oraz kilkudziesięciu wolontariuszy dekorowało mieszkańców biało-czerwonymi wstążkami. Trzeba zaznaczyć, że ten rodzaj podkreślenia szacunku do barw narodowych spotkał się z bardzo dobrym odbiorem społecznym.

    Chciałbym wszystkim bardzo serdecznie podziękować za udział. Szczególne podziękowania należą się harcerzom z Hufca ZHP im. Bohaterów Walk pod Tomaszowem 1939 r. z druhem harcmistrzem Andrzejem Dziubą oraz pracownikom i współpracownikom mojego biura poselskiego.

Przebieg posiedzenia