6 kadencja, 41 posiedzenie, 1 dzień (06-05-2009)

Oświadczenia.

Poseł Piotr Cybulski:

    Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mając na uwadze aktualnie prowadzone przez Sejm prace nad ustawą Prawo geologiczne i górnicze, pragnę w moim oświadczeniu upamiętnić Aleksandra Babińskiego, wybitnego polskiego inżyniera górniczego, a także powstańca.

    Aleksander Babiński urodził się w 1824 r. Niestety nie jest znane miejsce jego urodzenia; pochodził prawdopodobnie z ziem zaboru pruskiego, z Wielkiego Księstwa Poznańskiego. Był inżynierem górniczym i geologiem, topografem, uczestnikiem powstania wielkopolskiego i powstania styczniowego oraz Komuny Paryskiej.

    Jako powstaniec wsławił się po raz pierwszy aktywnym uczestnictwem w powstaniu wielkopolskim. W 1849 r., po wielkopolskiej Wiośnie Ludów, opuścił ojczyznę i wyemigrował do Francji, gdzie wykształcił się na inżyniera i pracował w tym zawodzie. Po wybuchu powstania styczniowego wrócił do kraju, do Krakowa, gdzie kierował fabryką broni i amunicji zaopatrującą powstańców. W późniejszym okresie znowu przebywał we Francji. Podczas wojny z Prusakami, w czasie oblężenia Paryża na przełomie lat 1870 i 1871, był kapitanem inżynierii w armii francuskiej.

    Po wojnie, w 1874 r., na zaproszenie Edwarda Jana Habicha opuścił Europę i osiedlił się w Peru, gdzie wraz z innymi Polakami: Władysławem Folkierskim, Władysławem Klugerem, Tadeuszem Stryjeńskim i Ksawerym Wakulskim, prowadził wykłady na pierwszej w Peru politechnice - Escuela de Especial de Ingenieros de Construcciones Civiles y de Minas del Peru - założonej właśnie przez Habicha. Pracował tam również jako inżynier topograf i geolog. Szacował wielkość złóż i możliwości wydobycia surowców mineralnych, opracowywał mapy znacznych obszarów kraju i plany kopalń.

    Na prośbę rządu peruwiańskiego podjął się zaprojektowania systemu osuszania kopalni srebra w Cerro de Pasco. Zaproponował również nowy system wydobywania srebra, a także mechanizmy ekonomicznego wsparcia kopalni przez działania rządowe w zakresie tworzenia kompanii wydobywczych oraz budowę linii kolejowej do Cerro de Pasco z La Oroya. Chociaż w swoim planie nie uwzględnił spadku cen srebra, jego działania zostały opisane w monografii poświęconej historii światowego biznesu.

    Do Paryża powrócił w 1887 r. i mieszkał tam aż do śmierci 31 stycznia 1899 r.

    Miał dwóch synów: Henryka, inżyniera górniczego, i Józefa, wybitnego Polaka o niemożliwej do przecenienia roli w rozwoju światowej neurologii klinicznej. Dziękuję bardzo. (Oklaski)

Przebieg posiedzenia