3 kadencja, 2 posiedzenie, 1 dzień (10.11.1997)

1 punkt porządku dziennego:
Przedstawiony przez prezesa Rady Ministrów program działania Rady Ministrów wraz z wnioskiem o udzielenie jej wotum zaufania.

Poseł Stanisław Marian Grzonkowski:

    Panie Marszałku! Panie Premierze! Panie i Panowie Posłowie! Z wielkim zadowoleniem i uznaniem przyjąłem w wystąpieniu pana premiera zapowiedź radykalnych i głębokich zmian, które mają przynieść poprawę opieki medycznej nad pacjentami, a ponad 600 tys. pracownikom lecznictwa także poprawę warunków pracy i wynagrodzeń. Jest to wielkie zadanie o znaczeniu cywilizacyjnym. Poprawa stanu zdrowia społeczeństwa jest warunkiem koniecznym trwałego i stabilnego rozwoju polskiej gospodarki. Niewymierny kapitał, jakim jest zdrowie dzieci i młodzieży, matek, pracowników, rencistów, przedsiębiorców, to bezpośrednia inwestycja w rozwój ekonomiczny, społeczny i pozycję Polski w świecie. Niedorozwój społeczny, w jaki polski naród został wpędzony przez totalitarny system komunistyczny po II wojnie światowej, jest nadal wyzwaniem nie tylko dla polityków, ale dla całego pokolenia wkraczającego w XXI wiek. Dlatego zbudowanie systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, który będzie gwarantował bezpieczeństwo zdrowotne, powinno być zgodnie z zapowiedzią pana premiera jednym z głównych celów polityki społecznej rządu. Jest to zadanie trudne, a jednocześnie pilne, gdyż obecny system opieki zdrowotnej załamał się i nie spełnia już swojej podstawowej funkcji, tzn. nie stanowi wiarygodnego zabezpieczenia na wypadek choroby dla milionów potrzebujących.

    W wyniku niedofinansowania w ostatnich latach rządów koalicji lewicowej pacjenci muszą płacić coraz więcej za leczenie i leki, zubożeli pracownicy służby zdrowia, a państwowe szpitale i przychodnie są zadłużone, niewydolne i słabo wyposażone. Rządy koalicji SLD-PSL doprowadziły do masowych protestów, konfliktów z lekarzami i innymi grupami zawodowymi oraz powszechnego niezadowolenia pacjentów. Budowanie nowego systemu ochrony zdrowia powinno się odbywać z uwzględnieniem opinii samych zainteresowanych i w atmosferze przyzwolenia społecznego. Jest to warunek skutecznego wprowadzenia zmian korzystnych dla pacjentów i pracowników lecznictwa. Konieczne jest także wyraźne zwiększenie nakładów finansowych na ochronę zdrowia już w 1998 r.

    System ochrony zdrowia jest jednym z najbardziej skomplikowanych systemów gospodarczych, zarówno co do skali, jak i złożoności zadań do rozwiązania. Dlatego też na jego głębszą reformę złożyć się powinno: stworzenie kilkunastu samorządnych instytucji ubezpieczeniowych - kas chorych - co pozwoli na stabilny i stały wzrost finansowania opieki medycznej bez zbytniego obciążania pacjentów, zmiana ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, co pozwoli bezpiecznie usamodzielnić ponad 600 szpitali, określić ich właściciela i sprawny zarząd, wreszcie wynegocjowanie kilkuset zakładowych układów zbiorowych pracy, tak aby określić sprawiedliwe wynagrodzenia i warunki pracy dla pracowników służby zdrowia. To tylko niektóre z planowanych w umowie koalicyjnej zmian oczekiwanych przez miliony pacjentów leczonych każdego roku w szpitalach oraz tych, którzy z niepokojem oczekują na sytuację, kiedy zachorują.

    Mam głęboką nadzieję, że trudności, jakie może napotkać pan premier oraz odpowiedzialni za reformę ministrowie - myślę o potrzebie zwiększenia nakładów na ochronę zdrowia już w 1998 r., będących kołem zamachowym reformy - będą pokonane z determinacją, którą pan premier prezentuje od pierwszego dnia swojej służby państwowej. Dlatego poprę rząd pana premiera Jerzego Buzka, który ma szansę wpisać się do historii dzięki odważnym i korzystnym społecznie reformom państwa oraz programowi naprawy Polski. Szczęść Boże, panie premierze, w tej sprawie. (Oklaski)

Przebieg posiedzenia