3 kadencja, 53 posiedzenie, 1 dzień (02.07.1999)

Oświadczenia.

Poseł Jan Chmielewski:

    Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Chciałbym w swoim oświadczeniu nawiązać do dzisiejszego spotkania przed gmachem Sejmu z osobami niepełnosprawnymi i do debaty w zakresie rozwiązań służących ratowaniu miejsc pracy dla niepełnosprawnych oraz zachowaniu możliwości rehabilitacji. Chciałbym przypomnieć, że w świetle posiadanych danych i informacji wiele środowisk, w tym Krajowa Rada Konsultacyjna do spraw Osób Niepełnosprawnych, Krajowa Izba Gospodarczo-Rehabilitacyjna, Wrocławski Sejmik Osób Niepełnosprawnych skupiający 41 organizacji pozarządowych i stowarzyszeń osób niepełnosprawnych oraz Polska Organizacja Pracodawców Osób Niepełnosprawnych - na pewno to nie są wszystkie organizacje - wyrażają swoje zatroskanie o dalsze funkcjonowanie z trudem wypracowanego systemu zatrudnienia i rehabilitacji osób niepełnosprawnych.

    Ze względu na mankamenty obecnego systemu jest zgoda na przymknięcie niektórych zaworów finansowych po to, by uratować system zatrudnienia i rehabilitacji. Zakłady pracy chronionej mają 10% rynku. Ich ewentualny upadek to spadek produktu krajowego brutto oraz możliwość wejścia w ich miejsce obcego kapitału. Wszak życie społeczne nie znosi próżni. Aby uszczelnić system oraz wnieść konkretne dochody do budżetu, może należałoby wprowadzić m.in. podatek dochodowy od osób prowadzących działalność gospodarczą w omawianym zakresie (zarówno osoby prawne, jak i fizyczne) oraz znieść zwolnienia od podatku lokalnego. Muszą być sprawne mechanizmy pozwalające na faktyczne wyrównywanie szans zakładu pracy chronionej z innymi podmiotami gospodarczymi działającymi na otwartym rynku. W środowisku osób niepełnosprawnych jest zgoda, aby właściwe organa podjęły działania mające na celu wyeliminowanie przypadkowości w tworzeniu nowych zakładów pracy chronionej, a także traktowania organizacji zakładów pracy chronionej jako środka do pomnożenia wyłącznie własnego majątku, a powinno być: do rozwiązywania spraw służących rehabilitacji i pracy zawodowej osób niepełnosprawnych.

    Wiem, że różne organizacje, grupy, wypracowały konkretne propozycje, które uzyskały uznanie w środowisku osób niepełnosprawnych. Będę starał się przedstawiać je w dalszych pracach legislacyjnych.

    Wspomnę na zakończenie o oświadczeniu uczestników spotkania dolnośląskich parlamentarzystów w dniu 30 czerwca 1990 r. zorganizowanego z inicjatywy Wrocławskiego Sejmiku Osób Niepełnosprawnych, członka zarządu miasta ds. polityki społecznej, Opolskiej Organizacji Pracodawców.

    Chciałbym wyrazić swoje zadowolenie, że dzisiaj sejmowa Komisja Polityki Społecznej powoła podkomisję, która wspólnie z przedstawicielami rządu, środowiska osób niepełnosprawnych oraz pracodawców wypracuje optymalne rozwiązania, wychodząc naprzeciw wszystkim zainteresowanym, a przede wszystkim osobom niepełnosprawnym, zapewniając im, mam nadzieję, właściwą politykę zatrudnieniową i rehabilitację. Dziękuję bardzo.

Przebieg posiedzenia